TV reclame, er is bijna niets dat mij zo tot waanzin kan drijven als dat fenomeen. Alleen daarom al kijk ik nauwelijks meer TV.Maar dan blijkt er opeens toch een best wel aardige film te komen en je hebt even toch niets beters te doen en je wéét dat hij op de ertee-el of een esbee-eszes komt en dat daarom de film onherroepelijk uitgesmeerd gaat worden tot het dubbele van de originele lengte door een veelvoud aan reclameblokken ertussen. Die naarmate het filmeinde nadert ook nog eens enorm in frequentie en duur zullen toenemen. Als je dat risico toch neemt wéét je dat je op gezette tijden weg zult moeten rennen voor koffie/thee/wijn/sanitaire stop maar even onvermijdelijk ben je wéér te laat en val je in dat wijf met die lollige kruidfadstem of die lullige supermarktacteur die altijd honderd wc-rollen koopt omdat ze in de aanbieding zijn. Nog erger: de biertjûhreclames als het “mannenfilms” zijn of de huidverzorgings- en maandstondeproducten als het “vrouwenfilms” zijn. En elk blok dezelfde reclames. Ad nauseam. Ad infinitum.
Wegwezen.
Het is een mijnenveld waar je, als je niet heel alert bent, ook voor of na documentaires of nieuws opeens in kunt verzeilen. Explosies van irritatie tot gevolg. Je gaat die producten toch absoluut NIET kopen of bezoekt die supermarkten dan toch juist NIET, zou je zeggen? Zo werkt reclame toch averechts?

Een irritant bijproduct is nog, als je niet eens bij de TV zit maar je huisgenoot wel, je evengoed die pulp nog hoort.
En dan wil er je wel eens een muziekje treffen dat de reclamemakers gebruikten om hun product op te leuken. Om een sfeertje neer te zetten zodat mensen denken: “Oh ja, dat is een mooie …, die zou ik wel willen hebben.” De muziek zuigt je als het ware het filmpje in. Dan moet je toch naar de TV om te kijken welke reclame dat is. Damn!

Als volgt: een auto rijdt door een besneeuwd nachtlandschap. Sneeuw ligt metershoog naast de weg opgetast. Scandinavië, zonder twijfel. Want auto=Zweeds. In zo’n van god en alle mensen verlaten streek moet je op zo’n vehikel kunnen vertrouwen. En dat kún je. Oh, dat kún je! Jij komt veilig thuis door deze auto! Dat straalt alles in deze reclame uit. Ook de muziek: “You can never break me” zingt een verleidelijke sirene in een electronisch, ambientachtig geluidsdecor, het geluidsequivalent van het betoverende sneeuwlandschap.
Licht dansbare beat eronder. Glad, glanzend, zacht zoevend en onverwoestbaar. De auto, het Zweedse, de muziek en de vrouw die als een mantra herhaalt:

“This is what I’m made of”

De song bleek “Made of” in de versie van Viola Martinsson, speciaal voor die reclame gemaakt schijnt het. In 2011 had de electro/housegroep Nause een geweldige hit in Zweden met dit nummer. Dansbare eurohouse. Verre van etherisch maar wel een goeie tekst voor bij de auto.

Enter Viola Martinsson (1991), over wie ik totaal geen info kon vinden op het www maar wel een paar foto’s- die een ‘natuurvrouw’ laten zien. Zichzelf, zonder opsmuk, ongekamd haar wapperend in de wind, stoere trui van elandwol (?) aan in een maatje, waarvoor het woord ‘oversized’ een eufemisme is.  Haar versie van ‘Made of’ laat een ijl, dromerig liedje horen dat eigenlijk in volkomen tegenspraak lijkt met de stoere, zelfbewuste tekst en dat daardoor een beetje interessant schuurt. Je zou verwachten, afgaand op de geluidssfeer dat het gezongen werd door een blonde, Scandinavische, sexy sirene á la Agneta van Abba.
Maar nee. Donkerharige, down to earth, niet bloedmooie maar wel leuke Viola is het dus en zó steekt zij in elkaar.

You can try but never stop me
This is what I’m made of
I will never ever let go
This is what I’m made of
No one can control me
‘Cause this is what I’m made of
You can hate but never break me
This is what I’m made of

En zo is het. Good on ya, Viola!

Verder in het Kunst & Cultuur op Vrijdag uur van Fabiola Veerman drie liedjes over liefde als omlijsting van Laura van Dolron’s voorstelling “Liefhebben”. Een liefde die al decennia duurt en waar de scherpe randjes af zijn maar waarvan het vlammetje nog steeds brandt, teder bezongen door Jacques Brel en twee beëindigde liefdes, vol pijn en lijden bezongen door Charles Aznavour en de Mexicaanse “Historia de un amor” door Eydie Gormé en Los Panchos, die de bitterzoete harmonieën zingen.

Aan het eind van het programma nog wat peper, Art Brut met “Modern art (makes me wanna rock out)”.

Voor meer muziekverhalen: Metha’s Muziek of Uitgelicht, Metha’s Muziek