De zomer schijnt al begonnen te zijn, wat helaas niet te merken is aan bijbehorende zwoele temperaturen en veel zonuren maar wel aan de ineens ingetreden stilte alom. Nadat er opeens vele schooltassen aan uitgestoken vlaggenstokken bungelden en de schallende feestklanken die daarbij horen wegwaaiden is het stof weer neergedwarreld. Is Nederland opeens stil geworden. Hordes landgenoten zijn weer op drift geraakt met een volgeladen caravan, voornamelijk Frankrijk onveilig makend- of andere zoete en zonnige dreven.Geef ze eens ongelijk. Het dient geen enkel doel om hier je vakantie te laten verregenen. Je kan wel wachten tot je een ons weegt op een dag met temperaturen boven de 25 graden.

Ook Kunst & Cultuur op Vrijdag houdt het tot half augustus voor gezien. Vandaag is de laatste uitzending en dan treedt ook hier de zomerstop, culturele stilte, in. Nu ja, muziek is er dan nog wel te horen maar daar heb ik geen hand in, die is voorgeprogrammeerd.

De laatste Kunst & Cultuur van deze Vrijdag is er weer een van ouderwetse luxe lengte, namelijk twee uur. Het eerste uur gepresenteerd door Fabiola Veerman, het tweede door Beitske de Jong.

In sync dus met alle landgenoten in Frankrijk en de Tour de France die ook weer rolt là-bas begint het laatste uur met een mooi, toch wel weer chansonachtig lied: “Il est oú, le bonheur?” van Christophe Mae, “Waar is het geluk toch?”. In Frankrijk dus, in de muziek. Erna, het laatste kwartier KCV, mocht het nog zomer worden, de zomerhit in spé van Willy William, een Jamaicaan die het goed doet in Frankrijk met zijn dansmuziek. “Ego” heet het ding. Over iemand die wat te lekker in zijn vel zit. En er dus uit knapt.
Zo de hitmuziek uit Frankrijk bekijkend zie ik veel ”import”’ Fransen, die lekker bijna allen via hiphop aan het muziek maken geslagen zijn én met succes. Zoals een Soprano, oorspronkelijk afkomstig van de Comoren die zingt dat de duivel zich niet meer in Prada kleedt.

Zoals een Maître Gims, met voorouders in Congo, die goed aan de weg timmert in een stijl die zeer beïnvloed lijkt door Stromae. “Sapés comme jamais”, goed gekleed als altijd. Een ‘Sapeur’ wordt in Brazzaville, Congo, een aanhanger genoemd van de ”Société des Ambianceurs et des Personnes Élégantes‘. Een fascinerend fenomeen. Lees de Wikilink!

Voor het afscheid een grote hit eind jaren tachtig van de Belgische Jo Lemaire en haar band Flouze, die, mét de makers van Kunst & Cultuur Op Vrijdag, aankondigt dat ze weggaat.

En ter afsluiting dé überFrançaise, het übercoole rolmodel en ideaalbeeld van alle meisjes die puber waren in de jaren zestig -van de vorige eeuw, de oma’s van nu dus- de immer lichtelijk melancholieke Françoise Hardy die zich omfloerst afvraagt hoe in vredesnaam afscheid te nemen: “Comment te dire adieu?”

Gewoon zo: adieu!

En lees nog eens, tijdens een verregende dag bijvoorbeeld mijn andere stukkies over muziek of over alles behalve muziek.
Au revoir!