Even voorstellen: mijn naam is Metha Molenaar. Naast mijn reguliere baan als muziekspecialiste bij de Openbare Bibliotheek Amsterdam, waar ik ook tweewekelijks een blog schrijf over muziek, programmeer ik ook wekelijks de niet-live muziek voor het programma Kunst & Cultuur op Vrijdag voor Amsterdam FM.
 

In dit blogje wil ik wekelijks een van die tracks in het zonnetje zetten omdat er misschien mensen zijn die denken als ze de muziek horen “Hé, daar zou ik wel wat meer van willen weten”.
Als ze daarna dan langskomen op de eerste verdieping van de OBA aan het Oosterdok om meer van dit soort en andere muziekcd's te lenen zou dat helemaal prachtig zijn.
 

Deze week wil ik een track in het eerste uur (15.26 uur) eruit lichten: Mariza met ''Há uma música do povo”.
 

Mariza is een in Portugal zeer grote fado-zangeres, van dezelfde statuur als ooit Amalia Rodrigues, de vleesgeworden fado. Fado betekent “lot” en de naamgever van het levenslied van Portugal, dat minstens zo sentimenteel als het onze is, maar met toch wat meer, eh, klasse- sorry als ik op lange tenen sta. 

Mariza is een zangeres van de nieuwe lichting fado-vertolksters, zij zingt iets minder hoogdravend als Amalia. Zij laat moderne invloeden toe in de fado; ziet er met haar hevig geperoxideerde haar ook niet echt uit als een archetypische fado-zangeres, die je in het kort zou kunnen omschrijven als een soort Kniertje met zwarte omslagdoek.
Portugal is van oudsher een zeevarende natie, waar veel Kniertjes op de wal  stonden te wachten op hun mannen- die vaak een zeemansgraf bleken te hebben gevonden. Met al het bijbehorende drama vond dat zijn weg in de fado. Maar ook de liefde in al zijn variëteiten en andere levensonderwerpen worden bezongen in de fado.
Alhoewel je Mariza ook niet bepaald van luchthartigheid kunt betichten is zij met haar no nonsense voordracht als een frisse zeebries door het fado-landschap.

Lees mijn blog “Metha's muziek” als je wat meer wilt weten over fado en de Portugese schrijver Fernando Pessoa.