In de brugklas van haar dochter blijkt journalist en schrijfster Corien van Zweden (1962) niet de enige ouder met kanker. Nog drie moeders en een vader strijden tegen de ziekte. Een bizarre situatie, die de getroffen ouders en hun kinderen tot lotgenoten maakt. Het inspireerde haar Kankerklas te schrijven over hoe het hun vergaat, met alle verschillen in perspectief en betekenis. Bij de een domineert woede of humor, de ander is weer heldhaftig of juist gelaten. Van Zweden bood de situatie vooral het hoofd door nieuwsgierig te zijn en vragen te stellen. Zo heeft ze persoonlijke, indringende verhalen en professionele meningen samengevoegd tot een gelaagd verslag over de ziekte. Hoe kun je leren leven met doodsdreiging en tegelijk het dagelijkse bestaan voortzetten, hoe verhoud je je tot de buitenwereld als patiënt, hoe vinden de puberende kinderen hun weg? Ruim vier jaar na aanvang van het lotgenotencontact stemt de balans van de kankerklas treurig. Toch kan dit genuanceerde boek zeker steun en houvast bieden. Vooral doordat de schrijfster de veelkleurigheid toont waarmee elk van de ouders omgaat met de ziekte.

In het fragment legt Corien van Zweden uit dat leven met kanker veel meer is dan alleen een kwestie van vechten en positief zijn.