Dit was eigenlijk het nummer dat ik eigenlijk wilde programmeren in Kunst & Cultuur op Vrijdag: I look good in bad. Aardige woordspeling toch en perfect passend bij het type mens dat Dayna Kurtz lijkt te zijn: een hardboiled lady. Hoor die stem! Hardgekookt toch? Hardgekookt in levenswater. Aquavit. Of waarschijnlijker: gelooid in whiskey. Deze tante zie ik niet zo gauw met de pink geheven een goed glas rode wijn savoureren. Misschien ook wel, maar dan hijst ze meteen in korte tijd de hele fles erachter aan. Om dan meteen haar gitaar te pakken en een doorleefde song aan te heffen over de liefde, die in de weg zit als je gewoon maar even lol wilt of troost zoekt maar verder niets: “I made love with one eye on the door”. Dat is de song die ik uitkoos van deze artieste die maandag a.s. optreed in Paradiso.

Love got in the way komt van haar album ‘Postcards from downtown” uit 2003. Ook alweer zo’n titel, die een wereld van natgeregend asfalt waar neonreclames in weerspiegelen oproept. Neonreclame met hier en daar een letter die het af heeft laten weten, die troosteloos en zinloos aan en uitknippert: er is niemand meer die het ziet. Een doorweekt stuk krant waait opeens tegen je aan. Alle godsvrezende burgers liggen al op een oor. Alleen nachtvlinders zoeken nog troost; in lege straten hopen ze op een of ander warm holletje, op een schuilplaats voor de nacht.
Af en toe sturen ze ansichtkaarten naar huis om te melden dat alles fantastisch gaat met ze in de grote stad.

In Dayna Kurtz’ gezicht zie je nog goed het meisje dat ze ooit was,. Ergens onder die heel erg hardgekookte schil zit ze nog, goed verscholen voor de klappen die het leven uit kan delen. Die schil is al behoorlijk gedeukt en gebarsten maar haar geest absoluut niet. 
Haar dictie heeft het vrouw-van-de-wereld-cynische van een Marianne Faithfull, ook zo’n dame die zich niet (een oor aan) laat naaien. Dit zijn dames die geen zoete koekjes meer slikken.

De onmiskenbare blues en soul in haar muziek doet ook wel wat aan Nina Simone denken. Met een stem als een klok zingt ze gepassioneerde jazzy-achtige blues zoals die het best tot zijn recht komt: alsof ze optreedt in een rokerig dranklokaal, ver voorbij middernacht als iedereen al halfdronken tegen de wereld aanhangt. 
Waarom dit mens nog steeds niet heel erg bekend is is mij een wonder. Stoere, eerlijke, tedere, gedesillusioneerde, hoopvolle, ironische songs op fraaie, gloedvolle wijze gezongen. Voor bijvoorbeeld liefhebbers van Janis Joplin en Etta James is zij niet te missen.  

Kom haar cd’s lenen op de Multimedia afdeling van de OBA, binnenkort ook haar nieuwste “Rise and fall”.

Meer verhalen over muziek kun je lezen in Metha’s Muziek