Die Ärtze zijn een Duitse popgroep, die in de jaren negentig het lied schreven dat het tweede uur Kunst & Cultuur met Amber Roner opent: “Schrei nach Liebe”. Het is een lied als reactie op de ressentimenten die loskwamen in Duitsland toen het land “overspoeld” werd met vluchtelingen uit voormalig Joegoslavië die op de vlucht waren geslagen voor de oorlog die daar toen uitvlamde. Extreem-rechts reageerde daar toen al net zo rabiaat op als ze dat nu doen op de bootvluchtelingen uit het Midden Oosten. Haat zaaiend en smerig-agressief,

Die Ärzte werden onmiddelijk beschuldigd door dezelfde recht-extremisten dat zij ook nu weer, net als in de jaren negentig, een financieel slaatje slaan uit het feit dat dit lied, gebruikt bij geldinzamelacties voor de bootvluchtelingen, enorm veel gedownload wordt. Die Ärzte doneren echter alle revenuen aan de hulporganisatie ProAsyl met de geweldige toevoeging: “Wir wünschen allen Nazis und ihren Sympathisanten schlechte Unterhaltung.” 
In de tekst van “Schrei nach Liebe” staan zaken als: die “saudumme” neonazis met hun laarzengestamp proberen eigenlijk zo de liefde af te dwingen die ze in hun jeugd gemist hebben. Ze cultiveren een enorme zelfhaat omdat eigenlijk niemand in ze geïnteresseerd is, ook hun ouders niet. Het geeft echter geen pas deze zelfhaat op weerloze mensen te projecteren en dat dan ook nog te ondersteunen met walgelijke daden als brandstichting en ander afstotelijk geweld.

Het tweede lied Crowded House’s “Help is coming” is in Groot Brittannië de hitsong die een geldinzamelingsactie ondersteunt van de stichting ‘Save the children’. De zeer populaire Britse acteur met de schitterende naam die ik oh zo graag over de tong laat rollen Benedict Cumberbatch is de aanjager en het gezicht van de “Help is coming”-actie, die in september startte. Crowded House doneert alle inkomsten die dit lied op zal gaan leveren op hun beurt aan de stichting ‘Save the Children’.
“Help is coming” is ook al een behoorlijk oud lied -uit 1999- dat een nog eerdere volksverhuizing tot onderwerp heeft. Arme Ieren en Italianen en andere nooddruftige Europeanen, op drift door armoede en honger wegens mislukte oogsten op het oude continent. Op de boot gestapt op zoek naar een beter leven in de Nieuwe Wereld. Gelukszoekers, zo u wilt. Onze voorouders dus. 

Ellis Island belichaamde de drempel van de poort naar het geluk, het immigratiecentrum waar elke ” gelukszoeker” geregistreerd werd als nieuwe bewoner voor hij/zij op New York en het Wilde Westen losgelaten werd.
Waarbij ons aller voorouders bepaald niet lichtzinnig omsprongen met de rechten én de levens van de originele bewoners van de -voor hen- “nieuwe wereld” trouwens. Schandelijk zelfs.
Dus laten wij alsjeblieft niet zeuren.