De zon spat nog hel en vrolijk om ons heen in deze verlate zomer en in de tweede helft van dit uur K&C met Fabiola Veerman zit nog bijpassende jazz big band muziek van de Molina Band, die het goed doet op een zwoele nazomeravond op een terrasje.
De muziek die ik uitzocht vertelt echter een heel ander verhaal. Geen lichte kost. Daar waait al een snijdende herfstwind doorheen.
Want wat een gruwelijk drama. Hoe moet dat zijn als je zelf jarenlang in de greep bent geweest van harddrugs en je jezelf nog niet eens zo lang geleden hebt kunnen losmaken uit die verwurging. Hoe moet dat dan zijn als je 15 jarig zoontje Arthur van eenzelfde roekeloze experimenteerdrift blijk geeft en samen met een vriendje voor het eerst marihuana combineert met 3 (!) tabletten LSD en tijdens die hallucinerende trip van een cliff stort- zijn dood tegemoet. Vlakbij huis.
Daar zijn geen woorden voor. Misschien komt “HEL” het meest dichtbij. Hel op aarde. “L’Enfer c’est les autres” vond Sartre maar ik neig steeds meer naar het idee dat de mens zelf zijn eigen hel creëert.
Boomerangsgewijs.
Gisteren en aanstaande zondag werd en wordt in een tweehonderdtal theaters in ‘de wereld’ en in 2 bioscopen te Amsterdam eenmalig (nou ja, tweemalig) de documentaire getoond die mede-Aussie en vriend Andrew Dominik gemaakt heeft over het wordingsproces van het nieuwe album “Skeleton tree” dat Nick Cave samen met zijn band The Bad Seeds aan het opnemen was, het afgelopen jaar. De opnames waren halverwege toen het dodelijke ongeluk van Cave’s zoon gebeurde. Dat boog de teneur van de documentaire geheel om. Het werden een soort therapeutische sessies. Een helpende hand, uitgestoken naar Cave en familie door filmer en crew. Een beschermende, troostende omhelzing. Een poging om iemand door de gruwelijkste periode in zijn leven heen te slepen.
Nick Cave verwoordt het aldus: “Most of us don’t want to change…really. I mean, why should we? What we dó want is sort o
f modifications on the original model. We keep on being ourselves. But just hopefully better versions of ourselves. But what happens when an event occurs that is so catastrophic that you just change. Change from the known person to a unknown person. So that when you look at yourself in the mirror you recognise because of what you were but the person inside the skin is a different person”.
De documentaire verwerd opeens tot een catharsis, een rouwproces, een getuigenis en liefdesverklaring waarmee meteen alles gezegd werd wat de ouders wilden zeggen. Waardoor het journaille in één keer op doeltreffende wijze de mond gesnoerd wordt. Als je wilt weten hoe het voelt, niemand hoeft het meer te vragen. De aangrijpende muziek en teksten spreken voor zichzelf.
De documentaire was dit jaar voor het eerst te zien op het Filmfestival van Venetië en maakte, volgens de vele recensies, een diepe indruk.
In dit uur Kunst & Cultuur op Vrijdag een nummer van ‘Skeleton tree’: “Jesus alone”, waar de doffe ellende als dikke verstikkende pek uitvloeit. Door Nick Cave met ingetogen bariton bezwerend gezongen. Doorregen door felle aanklachten op de viool van zijn ouwe maat Warren Ellis en minimalistische gestreken strijkers als het-leven-moet-doorgaan-grondtoon.
Hoe kom je weer in het reine met jezelf, met je naaste omgeving en met de wereld na zo een catastrofe? Dit is een indrukwekkend getuigenis van hoe dat op een waardige wijze te proberen.
Marianne Faithfull, ook zo’n wanhopig innemer van middelen die echt niet goed voor je zijn, begint het programma met “Deep water”. Dit nummer is de afsluiter van de film, alleen dan gezongen door Nick en zijn andere zoon Earl, die dit nummer samen voor Marianne Faithfull schreven. Earl was Arthur’s tweelingbroer. Ach hemel, wat een gruwelijk drama.
“One more time with feeling”, wat een briljante en moedige titel. Petje af.
Meer over Marianne Faithfull én Nick Cave in beter dagen in Metha’s Muziek: Loverman en Popconcerten voor senioren?
