Vorige week verzocht Fabiola om heel uur Leonard Cohen songs, nu ja, wat er aan muziek overblijft naast de live muziek die er vandaag ook is. Lichtzinnig beloofde ik dat te doen en belofte maakt schuld. Vandaar dit uur nog drie Leonard Cohen songs.
Lichtzinnig om meerdere redenen. De eerste reden: damn, dan moet ik nóg een stukkie over Leonard Cohen tikken, het derde, het vierde al?! Enfin, er zijn ellendiger types om over te schrijven. En listig laat ik hem gewoon verder zelf grotendeels aan het woord.
De tweede reden: de lengte van de meeste Leonard Cohensongs. Lenny Cohen hield niet alleen van ‘Slow’, hij nam er dus ook heel ruim de tijd voor. Zijn verhaal vertelde hij langzaam, suggestief en met stiltes zoals goede verhalenvertellers dat plegen te doen. Hij maalde niet om de ‘ijzeren wet’ in de popmuziek dat ’n hitsingle niet langer dan 3 minuten mag duren. Wat niet geheel toevallig dus ook het format is van veel radioprogramma’s, ook van Kunst & Cultuur op Vrijdag. Korte muziekjes tussen de interviews. Anders zappen mensen weg. Zie DWDD: één minuut muziek!
Leonard Cohen klokt pas af bij vier, vijf of zes minuten of rekt zijn liederen soms zelfs op naar negen minuten. Dat maakte dat de meeste van mijn Cohen favorieten bij voorbaat afvielen. Famous blue raincoat. Take this waltz. The partizan. Dance me to the end of love. Anthem. Going home. First we take Manhattan. Nevermind. Travelling light en toch ook Hallelujah. Véél te lang, helaas.
Er bleven drie redelijk representatieve en ook nog redelijk korte songs over. De opener van dit uur is “Going home”, waarin hij zegt dat hij best wel eens zou willen praten met Leonard, zijn alter ego: een sportman en een herder, maar ook een luie sodemieter die welhaast in een pak lijkt te leven. Maar deze fysieke verschijning dient te luisteren naar wat zijn innerlijk, zijn ziel, die in toon haast wel de stem gods lijkt, hem opdraagt. Dus spreekt “the lazy bastard’ woorden van wijsheid zoals hem verteld wordt te doen. Als een wijze, als een man van visie maar liefst terwijl hij toch weet niets anders te zijn dan slechts de “brief elaboration of a tube”. Brief elaboration of a tube! No more no less, haha en dat is waar Leonard mij bij mijn nekvel pakt, met dit soort zinnen. In 3 minuut 36 ook nog.
“Almost like the blues”. Hij laat zijn hart bevriezen om de verrotting nog 
even op afstand te kunnen houden. De rot van oorlogen, vermiste kinderen, brandende steden. Maar tussen die opsomming van alle gruwelen die mensen elkaar aandoen zoals martelen en moorden staat daar opeens: ‘all my bad reviews’. Dat trekt de boel weer effe lekker in perspectief, nietwaar? Je staart eens naar je schoenen en kan het allemaal haast niet aanzien, al die rampspoed maar daar kan je toch niets aan doen en uiteindelijk komt dan een slechte kritiek het hardst binnen want persoonlijk, op jou gericht. Ken uzelve. Vandaar ‘bijna’. Bijna zoals de blues. Cynisme ten top.
Verlaten we het uur met Leonard Cohen die zijn op handen zijnde verscheiden aankondigde: “Leaving the table”. Hij hoeft geen redenen aan te voeren om te verklaren waarom hij de man was die hij was. Hij heeft uiteraard smoesjes en uitvluchten genoeg bij de hand maar die zijn allemaal lam en tam. Uitgekauwde kost. Hij vraagt niet om vergiffenis, er is geen schuldige aan te wijzen want die verliet net de tafel. Werd buitenspel gezet.
En dat bleek toch in Isfahan gebeurd te zijn.
Amen.
Lees meer over muziek in Metha’s Muziek
