Het is weer zo ver. De tweede editie van Best Kept Secret in de Beekse Bergen is zojuist begonnen. Vorig jaar verplichtte ik mijzelf het muziekfestival bij het dierenpark te bezoeken, zodat ik later kon zeggen: "Ja, ik ben bij de allereerste editie geweest!"
Maar behalve de drang naar uniciteit vond ik de line-up ook veelbelovend en keek uit naar namen als Alt-J en Agnes Obel. In de voor mij nog onbekende namen die verder op het programma stonden, had ik me niet zo verdiept. Daarnaast had ik geen idee wat ik kon verwachten van een festival wat zou plaatsvinden in een safaripark waar ook tijgers en giraffen rondliepen.
Helaas bleek bij aankomst het festival op het evenemententerrein naast het dierenpark en mochten alleen artiesten gratis op Jeepsafari. Gelukkig was de teleurstelling maar van korte duur, want het festivalterrein bleek een overweldigende natuurrijke plek te zijn. Op deze prachtige locatie kun je als een elfje ronddwalen, hoef je nergens aan te denken en doe je alleen maar dingen waar jij je prettig bij voelt. Je kunt rond dwarrelen in het bos en je vleugels uitslaan op de schommels die verspreid tussen de bomen hangen. Het terrein is gelegen aan een heel groot meer vlakbij het hoofdpodium waar je geniet van de beste artiesten met je voetjes in het water. Best Kept Secret heeft een persoonlijke sfeer en draait alleen maar om goede muziek. Het was dan ook één van de beste festivals waar ik ooit ben geweest. En in de kleinste, meest intieme tent in een hoekje aan de rand van het water, beleefde ik een heus geluksmomentje.
We stonden vooraan bij de Doldrums. Een bijzonder duo bestaande uit de Canadese mannen Steven Foster en Airick Woodhead. Airick imponeerde meerdere malen het publiek met zijn extravagante, buitenaardse, elektronische muziek en zang. De indringende sfeer van de Doldrums werd versterkt doordat de zanger meerdere malen het publiek de vraag stelde: "Do you like being you?"
Met deze vraag vestigde hij de aandacht op het publiek in plaats van zichzelf en draaide het even allemaal om ons, om mij.
Na het zelfbewustmakende optreden van de Doldrums, was het tijd voor de laatste artiest van de avond. De tent was inmiddels al wat rustiger en er hing een warme, intieme sfeer. Een jonge, aantrekkelijke, maar bescheiden man klom het podium op en nam plaats achter de draaitafel. Zonder enige verwachting bleef ik staan om te kijken wat deze muzikant zou gaan doen.
Het bleek te gaan om Tourist, de 26-jarige Will Philips uit Londen. Vanaf de eerste klanken die Tourist produceerde voelde ik dat zijn muziek anders was. Hij verbaasde me met zijn zwevende synthesizergeluiden waardoor het publiek uit zijn cocon leek te stappen en transformeerde in dansende ruimtewezens.
Hoe intiemer de setting werd en hoe meer iedereen zich overgaf aan de muziek, des te meer ik me de woorden herinnerde van Airick: "Do you like being you?"
Yes.
I like being me. Being here.
Ik was intens gelukkig.
Helaas leek er een einde te komen aan deze roes. Het optreden was voorbij. Tourist had me volledig omver geblazen met zijn hypnotiserende klanken. Mensen druppelden terug naar de camping en ik bleef staan. I wanted more.
Mijn twee vrienden en zelfs Airick en Steven van de Doldrums bleken in dezelfde staat van zijn. Ook zij waren volledig opgegaan in de muziek van Tourist en wilden de avond nog niet afsluiten. Airick vroeg of we zin hadden aan het water te gaan zitten. We wilden nog niet terug in onze cocon stappen, dus gingen we op zijn aanbod in. "We have to get our stuff first, wait here." Al wachtende stelde ik me voor dat ze het gehele drumstel naar het het water mee zouden sjouwen. Maar na enige minuten kwamen ze terug met alleen een klein koffertje.
We liepen naar het meer en zagen de weerspiegeling van de maan op het water. Het was donker en ik hoorde in de verte geroezemoes van de laatste mensen die het terrein verlieten. Het koffertje werd ditmaal niet door Airick geopend om zijn muziek te produceren maar simpelweg gebruikt als kruk. We dronken bier en spraken over de kracht van de volle maan, het effect van goede muziek en hoe je optimaal kan genieten van het leven. Het was simpel, helder en magisch.
Best Kept Secret had ons betoverd, het festival waar alles mogelijk is en niets gaat zoals je het verwacht.
