De aantrekkingskracht van terdoodveroordeelden

Hester en Anthony, Guikje en Hank, Petra en Jamie: het zouden namen van doodgewone stellen kunnen zijn. In werkelijkheid zijn het relaties van vrouwen met Amerikaanse terdoodveroordeelden. Linda Polman, journaliste en eerder auteur van de internationale bestseller ,,De Crisiskaravaan’’, schreef een onthutsend boek over het fenomeen: ,,Death Row Dollies’’. Daarin volgt ze jarenlang enkele Dollies en beschrijft ze uit eigen waarneming de ,,doodstrafindustrie’’ in Texas: de veroordeelden, de families, het falende rechtssysteem, tot aan het galgenmaal en "famous last words" toe. Omstreden was en blijft de doodstraf. Door een serie mislukte executies, berichten over onschuldigen die na decennia uit death row werden bevrijd en door een gebrek aan de chemicaliën die nodig zijn voor de dodelijke injecties staat de doodstraf sinds jaren weer hoog op de internationale agenda. Desondanks willen de vijf staten in Amerika waar de doodstraf het meest wordt uitgevoerd, kost wat kost doorgaan met de tenuitvoerlegging. Desnoods door de gaskamer of het vuurpeloton weer in te voeren. Het zal de Dollies niet afschrikken hun mannen te blijven steunen met brieven en geld. Daarvoor is hun aantrekkingskracht te groot, zoals Polman in gesprek met Hieke Jippes uitlegt in het volgende fragment: