Sjaak Scheele
Kwaku is het festival van Zuidoost. Zo kun je dat stellen. Het is van een jeugdvoetbaltoernooi uitgegroeid tot het bekendste en drukst bezochte evenement in het stadsdeel. Het oorspronkelijke Kwakoe Zomerfestival richtte zich op Surinamers die niet veel te makken hadden. De voetballertjes waren vaak niet bij een club aangesloten; dat was te duur.
Als er ergens wat georganiseerd wordt, hoort daar volgens de Surinaamse traditie fijn eten, drinken en muziek bij. Langzamerhand is het culturele aspect de voetballers gaan overvleugelen. Het gebeuren heeft zich in de loop der tijd tot een echt tropisch feest ontwikkeld. Geweldig.
Traditioneel was ook de organisatorische chaos die Kwakoe kenmerkte. Bij een klein evenement is dat nog wel met wat knip- en plakwerk te verhelpen, maar met de groei van Kwakoe was een strakkere organisatie nodig. Die kwam er na veel problemen en politiek gekibbel uiteindelijk dit jaar, met een nieuwe naam uiteraard: Kwaku. De nieuwe opzet is als geslaagd ervaren. Zowel organisatoren, deelnemers als bezoekers waren het daar in meerderheid over eens.
De positieve geluiden klinken te mooi om waar te zijn. En ja hoor, daar hebben we Hannah Belliot. De oud-wethouder heeft kritiek. Nog is er niets aan de hand, kritiek leidt dikwijls tot verbeteringen. Maar Belliot vindt dat de organisatie van Kwaku weer in handen moet komen van de oorspronkelijke initiatiefnemers. Door de vreemde, professionele organisatoren is aan de Afro-Surinamers in Zuidoost het recht op zelfontplooiing ontnomen. Onder hen zou zelfs een gevoel van verslagenheid en woede heersen.
Oei, daar begeef je je op een wel zeer glibberig pad, Hannah. Laat ik het argument omdraaien en op oorspronkelijke Nederlanders betrekken. Wil je daarmee zeggen dat Nederlandse evenementen alleen georganiseerd kunnen worden door hier geboren en getogen Nederlanders? Dat vreemde invloeden de Nederlandse cultuur zouden ondermijnen? Dat lijkt op een donker randje.
