Altijd fijn om een aanleiding te hebben om Amy Winehouse te draaien. Het was al een tijdje akelig stil. Sinds het kleine donkerharige, talentvolle vaatje buskruit een punt achter haar onzalige leventje zette, dwarrelde het door haar veelvuldig opgewaaide stof ongehinderd neer.
Maar nee, nog kon men het zieltje niet met rust laten. De onderste steen werd bovengehaald door documentairemaker Asif Kapadia in zijn filmische verslag over hoe het allemaal zo ver had kunnen komen met Amy. Waarin met een beschuldigende vinger werd gewezen naar het schandaalbeluste publiek dat smulde van de bagger die de kwaadaardige pulppers met containers over de toch al niet zo stabiele Amy heenstortte. U vraagt, wij draaien. Ook een vet “J’accuse” naar de vader van Amy, die opeens alom aanwezig bleek toen zijn dochter een ster werd maar tijdens de jeugd van zijn kinderen de grote afwezige was. Een vader die niet schroomde zijn dochter te overvallen met een cameraploeg in zijn kielzog, toen zijn dochter zo heel erg behoefte had aan afzondering en privacy. Jakkes.
De zeer ontroerende documentaire – moest huilen toen de film afgelopen was, om die verspilling van dat teloorgegane talent, om dat rotleven dat ze heeft gehad, maar ja, I’m a sentimental mama- won een Oscar vorige week.
En er is nog een aanleiding om Amy te draaien, behalve dat ze zo f*#king muzikaal, origineel en goed was, leuk, geestig en slim: de tentoonstelling over “Amy- a family portrait” in het Joods historisch Museum, waar de nadruk ligt op haar Joodse komaf. Stambomen- voorouders uit Minsk, Wit Rusland- een koosjer kookboek en heel veel fotootjes, jurkjes, f*#k me pumps-met-plateauzolen en sieraadjes. Door het een beetje lief-knullige ( haar broer stelde de tentoonstelling samen en dat was een duidelijk geval van rouwverwerking) en het heel erg familiaire van de getoonde spullen (Amy zingt op de middelbare school video) bekroop me een lichtelijk gevoel van voyeur-zijn, zo eentje die stiekem in andermans spulletjes zit te snuffelen. Maar ach, overal klonk haar stem dus een kniesoor…
Haar optreden op het North Sea Jazz Festival 2004 was gefilmd en die draait in een constante loop in de tentoonstelling.
Klein zaaltje, laag plafond en niet heel erg veel publiek. Een band van jonge ventjes die graag het toneel van Amy afpakken, want ze is nog niet zo’n grote ster en het is jazz, dammit en wij zijn jonge mannetjes. Dus ellenlange, niet slechte maar veel te lange solo’s. Zij is eigenlijk op haar best. Je ziet haar ogen opeens gaan staren en dan vloeit haar muzikaliteit ongehinderd naar buiten. Als ze over de op de vloer liggende bedrading struikelt met die hoge f*#k-me-pumps lacht ze haar ondeugende lach die zo innemend was, in de camera. Charisma zegt die lach, loads of it.
Aan het einde van de tentoonstelling “Back to black” in een sobere instrumentatie maar och, zo mooi. Gefilmd in Dingle, Ierland, vlak voordat de bom ging ontploffen en alles niet meer in de hand te houden viel. Oef, sentimental mama moest weer even haar ogen deppen.
Van Amy in dit uur Kunst & Cultuur op Vrijdag bij Fabiola twee songs, eentje van het North Sea– en een van het Dingleconcert, de eerste compleet met helaas die jonge hondensolo’s. Maar hoor hoe dat mens zong!
Dan nog twee liedjes die getuige een lijstje in rond meisjeshandschrift, tot haar favorieten behoorden: Julie London’s licht ironische “I should care” en de blanke doowop van the Skylarks, “Since I don’t have you”, onbeschaamde puberlyriek uit begin jaren zestig.
Lees meer verhalen over muziek, onder andere over Amy Winehouse in Metha’s Muziek.
