Een tijdje geleden is er in Amsterdam een vuurtje ontstoken. Alsof er een sigaret is weggeschoten op een dor heideveld grijpt dit om zich heen en als je denkt dat het uitgeblust is, steekt het ergens anders weer heviger dan ooit de kop op. Dit vuurtje heet deephouse, de muziekstijl die onze hoofdstad nu al een aantal jaar in zijn greep houdt.
Deephouse is eigenlijk de ultieme dagfestivalmuziek. De lome drumprogressies, aangevuld met bakken vol percussie, volle bassen, enkel overstemd door een catchy melodielijntje blijken een gouden combinatie als je met je zonnebrilletje op je neus en biertje in je hand op een zonovergoten festival staat. Het is dus ook niet voor niets dat we zoveel deephouse luisteren in onze door festivals overspoelde hoofdstad.
Juist als je denkt dat het nu wel zo’n beetje klaar is met de nieuwigheid van de deephouse, als we allemaal die ene plaat van David August eindelijk zat zijn, komt er, vanzelfsprekend, weer wat nieuws op. De laatste tijd zie je het steeds vaker; titels van nummers of namen van artiesten gewoon in het Nederlands. In plaats van een imposant klinkende engelse naam voor je brute plaat, noemen artiesten hun muzikale kroost tegenwoordig gewoon ‘sprookjesbos’ of ‘vogelverschrikker’.
Als verlengstuk daarvan krijgen we nu dan ook deephouse waar de vocals gewoon in het Nederlands gedaan worden. Zo kwam ik afgelopen week langs een plaatje van Sam Feldt en De Hofnar genaamd ‘zolang ik jou heb’. En verrek, de vocals worden gedaan door Henk Westbroek. Henk Westbroek? Ja, Henk ‘het goede doel’ Westbroek. Je weet wel, die man die heel graag burgervader van Utrecht wilde worden, de vrouw met de mooiste naam van de hele wereld kende (ja, zelfs mooier dan iedereen die dezelfde naam had) en vooral populair is bij de schoonmaakster van mijn ouders.
In eerste instantie is het liedje een simplistisch gedrocht. Een stemmetje-panfluitje-basloopje-klaar-muziekje wat we volgens mij over drie weken allemaal beu zijn omdat Giel Beelen het zo leuk vindt dat Henk Westbroek ook eens wat doet voor de hippe generatie. Maar omdat ik deze blog nu eenmaal aan het schrijven ben, luister ik het nummer een keer of vijf. Wonderlijk genoeg sta ik na een keer of drie toch wel lichtjes mee te deinen en na de vierde keer zet ik het nummer nog maar een keer op omdat ik het stiekem toch wel geinig vind. En jawel, mijn eigen heuse guilty pleasure is geboren.
Dus volgend jaar staat Henk Westbroek op de MainStage van Open Air onbeholpen mee te bouncen met de gehele Amsterdamse party-scene. Vind ik dat erg? Als muziekliefhebber, natuurlijk. Maar stiekem ben ik wel benieuwd naar zijn dansmoves. Dus oké, mij hoor je niet klagen. Waar ik alleen bang voor ben is dat ik dan ook mijn moeder en haar vriendinnen, inclusief hipsterrok en veer in het haar, midden in het publiek tegen het lijf loop…
Luister het nummer van Sam Feldt & de Hofnar ft. Henk Westbroek hier.
