Afgelopen weekend stonden de Stones op Pinkpop. Helden. Goden. De rock ‘n’ roll was niet hetzelfde geweest zonder de swagger van Mick, de gitaarloopjes van Keith en de menselijke metronoom; Charlie Wats. In de elektronische muziek hebben we dit soort helden, godzijdank, ook. Wanneer we aan liefhebbers vragen wie dat dan zijn zal bijna iedereen in ieder geval één naam noemen. Richie Hawtin. Technogod. Net zoals de rock ‘n’ roll niet hetzelfde zou zijn zonder Mick & Keith, zou de techno niet hetzelfde zijn zonder Richie. Hij speelde, samen met soulmate John Aquaviva, een sleutelrol in de tweede generatie van de Detroit-techno en werd gehaat en bewonderd door zijn voorliefde voor het digitale DJ-en. Iets waarover elektronisch muziekland nog altijd bitter verdeeld is. Laptops of cd-spelers op het podium?
Deze week werden we dan ook verrast door het nieuwe album van zijn minimal-allias Plastikman, getiteld ‘EX’. Live opgenomen tijdens een optreden in het Guggenheim Museum te New York. De plaat leverde gemengde reacties op. Voor de één is het een werkje van ongekende klasse, voor de ander een simplistisch stuk verdriet wat we zo snel mogelijk moeten vergeten.
Ik begrijp dat sentiment. ‘EX’ luistert niet makkelijk weg. Er gebeurt weinig, melodieën zijn abstract en je moet er de tijd voor nemen. De plaat komt namelijk pas echt tot zijn recht, niet in de losse nummers, maar in zijn geheel. Maar als we dat doen toont Hawtin aan dat ik hem zojuist terecht als een technogod heb omschreven. Vanaf de eerste noot van de digitaal nagebootste 303 synthesizer tot de laatste elektronisch klinkende 808 kickdrum neemt Hawtin mij mee op reis. Ik zweef door een muzikale herschepping van het heelal, opgelicht door miljoenen sterren. De drums komen op, en kruipen weer weg. De bas valt er niet in maar sluipt stiekem de muziek binnen en de vele pads en sferische reverbs vullen de lege ruimte op subtiele en doeltreffende wijze op.
'EX' bewijst iets wat ik al jarenlang vermoedde. Richie Hawtin is niet zomaar mens, nee, zelfs niet zomaar god. Hij is dusdanig één met zijn synthesizers, dusdanig in sync met zijn computer dat ik maar een enkele verklaring heb. Richie Hawtin is een cyborg, via een tijdmachine hierheen gestuurd vanuit het jaar 2176 om een nieuw muzikaal tijdperk in te luiden.
Dus neem de tijd, ga er voor zitten en geef Plastikman de kans je te laten horen hoe de toekomst er uit ziet.
Luister het nieuwe album van Plastikman hier.
