Er zijn soms van die momenten dat je een artiest voor het allereerst hoort en dat het je altijd bij blijft. Dat had ik met Tame Impala.
Vlak voordat ik vorige zomer naar Italië ging, heb ik op advies het album van Tame Impala gedownload en op een cd'tje gebrand. We zouden in een appartement bovenop een berg zitten aan de rand van Italië. Na het hele appartement te hebben doorzocht naar een cd-speler hebben we hem niet gevonden. Gelukkig was ik zo slim om mijn 12-jarige verjaardagscadeau mee te nemen: de goede oude discman. Het appartement boven op de berg bleek een prachtig uitzicht te hebben. Het had een balkon aan de dalzijde en het grootste gedeelte van de dag waren we hier te vinden. Toen ik heerlijk op het balkon stond te genieten van het uitzicht, pakte ik mijn discman erbij en zette Tame Impala op. Ik had geen idee wat dit was en wat voor euforisch gevoel het bij me naar boven zou brengen. Vooral toen het nummer 'Elephant' door mijn oordopjes knalde in de Italiaanse ochtendzon, danste ik het balkon over van onverwachtse blijdschap.
Mijn tweede aanraking met Tame Impala was nog een stuk specialer dan de eerste, maar sloot perfect aan. De dag nadat ik terugkwam van Italië was het koffer uitpakken en backpack inpakken. We gingen namelijk naar… Lowlands!! En daar vulde niemand minder dan Tame Impala de line-up. Mijn vriendinnen en ik waren er klaar voor om ons weer een heel weekend heerlijk af te zonderen van de gewone wereld. Wegens verschillende interesses splitsten we op een gegeven moment op om te doen wat we zelf leuk vonden. Met het vriendinnetje die mij tipte om Tame Impala te beluisteren in Italië, hadden we afgesproken samen naar het concert te gaan. Maar slecht bereik of een lege telefoon zorgde ervoor dat we elkaar niet konden vinden. Haar kennende wist ik dat ze vooraan zou gaan staan en in de hoop dat ik haar daar zou vinden, ging ik vast naar de eerste rij. Het concert begon en geen vriendin gevonden. Daar was ik, alleen, aan mijn lot overgelaten tijdens de bijzondere tunes van Tame Impala vanaf de eerste rij. En ik vond het heerlijk. Als ik mijn ogen sloot werd ik omvergeblazen door de hallucinerende lichtshow en de opzweepende 60's oude gitaargeluiden. Ik was ontzettend benieuwd hoe ze live zouden klinken en was bang voor een teleurstelling. Gelukkig was ik door dit concert alleen maar nog meer verrast door de klanken van deze dromerige helden.
Soms was ik er niet zeker van of ik het woord psychedelisch wel op een juiste manier gebruikte. Dus zocht ik de betekenis op: 'Met betrekking tot invloeden die de geest ontdooien en bevrijden'. Dat is precies de goede beschrijving voor de muziek van Tame Impala. 'Feels like we only go backwards', één van de bekendste nummers, is hier een goed voorbeeld van. Het 60's-achtige, wonderlijke gitaarspel, in combinatie met de synthesizers die de galmende stem naar een hoger niveau brengen, geven je een gevoel alsof je in een droomwereld bent waaruit je niet wilt ontwaken. Door de trage, zweverige melodie van het nummer samen met de kunstzinnige, imponerende videoclip, voel je je werkelijk even achteruit gaan. Je geest wordt ontdooit en je dwaalt in een andere wereld waar gedachtes niet lijken te bestaan. Je merkt dat de bandleden kunstzinnige types zijn waar je jaloers op kunt worden. Dat de muziek van Tame Impala zo'n grote invloed kan hebben op de beleving van muziek (vanuit een totaal nuchtere toestand), vind ik zowel beangstigend als positief uitdagend. Of muziek invloed kan hebben op je stemming? Dat is bij deze wel bewezen..
Uiteraard is deze muziek ook te beluisteren op AmsterdamFM.
