Er blijken zich in onze hoofdstad 180 nationaliteiten te huisvesten. Dat is klein bier vergeleken bij een stad als New York, waar in de straten meer dan 800 verschillende talen te horen zijn. Maar toch, voor ons dorp dat zo graag poseren wil als wereldstad is het best een niet onaanzienlijk aantal.
Al die 180 nationaliteiten stroomden binnen vanuit alle windstreken. Hoe verging het ze tijdens de reis? Wat waren hun dromen? Kozen ze bewust voor Nederland en Amsterdam of spoelden ze hier gewoon toevallig aan op de vloed des levens? Hoe redden ze zich hier? Zoveel verhalen, zoveel levens, dat maakt nieuwsgierig en vraagt om aandacht. Zeker nu.
Amsterdam FM heeft een groots programma geformatteerd waarin al die mensen al hun verhalen kwijt kunnen. Hoofdredactrice Marjolein Frijling komt erover vertellen in het eerste uur Kunst & Cultuur op Vrijdag bij Fabiola Veerman.
En vanuit al die windstreken waait ook muziek met de mensen mee. Deze twee uur gooi ik er dus muzikaal een lekker gevarieerd aantal nationaliteiten tegenaan.
Het eerste uur begint met “Take five” van Dave Brubeck gespeeld door een aantal krasse knarren uit Pakistan, het Sachal Jazz Ensemble. Een soort jazzorkest, dat het improviseren traditioneel al enorm in de vingers had en nu grote successen kent in de hele wereld door jazz standards op sitar, tabla en andere traditionele instrumenten uit te voeren. Een soort hoopvol Buena Vista Social Clubverhaal laat de documentaire “Song of Lahore” over hen zien, te bewonderen op het IDFA.
Dominguinhos is de tweede muzikant, uit Brazilië. Hij speelde virtuoos op zijn accordeon de dansmuziek uit het noorden van Brazilië, Forro geheten. Ook over hem draait er een docu op het IDFA 2015.
Dan komt een uitermate swingende Coupé Décalé (couper décaler: (ver)snijden, (op/ver)schuiven- wit poeder?) langs uit Ivoorkust van onze “African connection”. Een muziekgenre dat voortkomt de al oudere soukous uit Congo maar dan meer 2.0: harder, sneller, sexier. Zo maar, voor de lol.
Dan Mercedes Sosa uit Argentinië, net als Dominguinhos ook al niet meer onder ons. Samen met Lila Downs uit Mexico bezingt zij met al oude stem maar ongebroken geest de reden tot leven: “Razon de vivir”. De muzikale keuze voor Argentinië omdat de gaste van Fabiola, de kunstenares Aimee Zito Lima, daar opgroeide.
Tot slot van het eerste uur doen wij nog twee nationaliteiten voor de prijs van één: Diego El Cigala ( “De Kreeft”) uit Madrid, Spanje, die een tango zingt op zijn flamenco/Argentijns met begeleiding van de bandoneon, tango instrument bij uitstek sinds Astor Piazzolla. De tango is ook een flamenco dans/muziekstijl, net als de soléa of de bulería. De Kreeft smeedt de twee soorten tango naadloos en vol passie aaneen.
Het tweede uur met Amber Roner begint met Britten, de Rolling Stones. “Sympathy for the devil” dat Mick Jagger schreef toen hij zwaar onder de indruk was van het boek van de Rus Michail Boelgagov, “De Meester en Margarita”, waar het Compagnietheater nu een toneelstuk van op de planken gaat brengen. De Russische componist Alfred Schnittke schreef een soundtrack voor een film van dit boek, een film die er nooit kwam. Twee dansen, een Foxtrot en een Tango horen we daaruit.
Als laatste muziek van een nationaliteit die hier veel voorkomt, in Amsterdam zowel als in heel Nederland, de Chinese. Naar aanleiding van alweer een IDFA film: “Mr. Hu en de tempel”. Eerst traditionele Chinese muziek met alles erop en eraan. Maanlicht, bloesem, weerspiegelend in water, zoet, romantisch, poëtisch, dat werk.
Als contrast en afsluiter van Kunst & Cultuur op vrijdag een Chinese dame Duan Sisi of SiSi Duan, die god mag weten waarover rapt. Ze doet haar ernstige best om zo stoer mogelijk over te komen met verveelde dictie (in het dialect van Wuhan) maar zoals onder de video staat: “she probably a nice girl who gets grounded by her ma for smoking”
Voor nog meer muzikale nationaliteiten kijk op Metha’s Muziek.
