Opa Lenny flikt het hem weer. Op zijn 82e brengt hij weer een nieuw album uit met stijlvolle murmelende baritonstem, waarin hij de balans opmaakt maar vooral zijn naderend einde in de spotlight zet. Hij, de niet van narcisme gespeende showman, die totaal niet afkerig is van enig pathos, toch? En van aandacht is hij al nooit afkerig geweest.
Maar hij doet dat smaakvol als altijd met een strijkensemble (Pat Leonard, arrangeur) en twee zoetgevooisde dames om zijn teksten mooi over het voetlicht te krijgen. Op de buitenkant van de stemmige hoes leunt Leonard Cohen nog op zwierige wijze uit een raam, in zijn bengelende hand een sigaret. Op zijn nog steeds mooie kop een fraaie hoed. Sla je het hoesje open, vliegt daar een vogel weg door het nu enigszins verduisterde raam. De symboliek ligt er duimendik bovenop. Opa Cohen voelt het in zijn botten waarschijnlijk: het onafwendbare naderbij kruipen van het einde. Hij gaat de tafel verlaten zoals hij dat in fraai Bijbelse taal uitdrukt: “I’m ready, my lord”.
Poeh, denkt menigeen, dat is pas stijlvol en moedig afscheid nemen! Maar ook weer: verwend Joods prinsje om wie de wereld draait! Wat een schaamteloos exhibitionisme.
Want wat bleek? Deze ouwe vos heeft zijn streken nog lang niet verleerd.
Het bleek een ‘dipje’ zullen we maar zeggen. Hij had het een tikkeltje overdreven, zei hij zelf. Hij hield altijd al van drama, toch? Hij was namelijk van plan om eeuwig te blijven leven. Enfin, tot zijn 120e toch minstens. Want hij had nog wel wat in het vat zitten. De samenwerking met het strijkensemble en zijn zoon Adam beviel hem zo goed dat het naar meer smaakte. Nog even niet naar Isfahan dus, jongens. Of juist wel?
Zoon Adam, die zijn vader in een rolstoel zette om nog te kunnen zingen en getuige het dankwoord van ouwe Cohen, de liefdevolle drijvende kracht zonder wie dit album er nooit gekomen was. Implicerend dat zijn zoon hem van de weg naar het einde trok door hem voor het blok te zetten: zingen om door te blijven leven.
Nou ja! Die ouwe sneaky devil. Deed hij het alweer! Hij deed het bij legio vrouwen, hij deed het met zijn publiek. Verleiden, zijn zin krijgen, aandacht afdwingen, overwinnen. En dan met een achteloos gebaar: ach, het was niets. Ik begin een ander leven. Ik ga weg. Adieu. Om vervolgens na tijden uiterst charmant weer binnen te wandelen: hé, hallo, alles kits? Ik dacht, ik kom eens even kijken hoe het ermee staat!?
Je ergert je toch dood aan zo’n ego?
Maar Lenny, we moeten je nageven: narcisme was nog nooit zo fraai belicht als bij jou.
Ik bewonderde hem enorm aan het begin van zijn carrière maar de ergernis over dat ongezond ijdele ego nam het al snel over en ik liet hem voor wat hij was. Nu flikkert de ergernis nog eventjes op maar zijn gevoel voor humor en zijn weerbaarheid won mij helemaal terug. Zijn talent is groot en overstraalt de minpunten. Overstraalt, ook letterlijk, want welk een stijl en elegantie, mensen!
Daarom opent “Traveling light” van “You want it darker” het uur Kunst & Cultuur op Vrijdag bij Fabiola Veerman.
Dat is de kunst in het leven. Die kunst beheerst hij. Tot in zijn wel-gemanicuurde vingertoppen.
“I’m very slow,” zegt hij zelf en dubbelzinnig als altijd: “It comes kind of by dribbles and drops. Some people are graced with a flow; some people are graced with something less than a flow. I’m one of those.”
Het nieuwe werk kan dus even op zich laten wachten, wat geen probleem hoeft te zijn als je 120 gaat worden.
Lees meer over Cohen in Metha’s Muziek
Verdere muziek in het uur: twee nieuwe songs uit het 30days30songs project van Dave Eggers, een schitterende Radiohead en een hit uit begin jaren zestig van de deze week overleden zanger Bobby Vee.
