Zing zachtjes: “Badu, Badu”.
Een slok hete, flink gesuikerde ristretto die over je tong glijdt op een mooie zonnige dag ergens aan een toog in Rome, Florence, Sienna (eerst bonnetje kopen, dan espresso halen!). Wat een sensuele sensatie. Want erna komt een energie-inslag die zijns gelijke niet kent: adrenaline! Lopen! Leven!
Of ook:
Een ijskoude regendruppel die langzaam naar beneden kronkelt op een hete bezwete rug.
Een sneeuwvlok die smelt in je mond.
Een kat die zich behaaglijk uitstrekt op schoot en opeens haar nageltjes in je dijbeen zinkt.
Een turquoise lagune waarin een haai rondzwemt.
???
Ik doe pogingen om de stem van Erykah Badu te beschrijven. De me
est sexy stem die ik ooit hoorde. Ik ben een vrouw. Die van mannen houdt. Maar Erykah…oh Erykah.
Heet, zwart en zoet. Heet als in: daar kun je je vreselijk aan branden. Zwart als in onversneden, puur, bitter. Zoet als het gesuikerde buitenlaagje waaronder het echte zit. Het rauwe, het felle.
Waar is zij gebleven? Wat doet zij tegenwoordig? Ik mis haar met haar gazelle-ogen, die groen zijn omdat ze veel groente eet. Heus niet omdat ze jaloers is. Ik mis haar van de enorme oranje maan. Ik mis haar maffe creativiteit, die ook aangezwengeld werd door grote hoeveelheden cannabis- vermoed ik. In die rook is ze kennelijk opgegaan.
Aan het eind van het Kunst & Cultuur uur met Fabiola Veerman daarom nog even Erykah met de Roots: “You got me”. You sure got me.
Het muzikale equivalent van de opsodemieter van hete, zwarte, zoete ristretto krijg je zeker van Stormzy. Stormzy klinkt als een orkaan op de weerkaart van de Cariben en geloof me, zo is zijn muziek. Een vortex, draaiend als een dolleman. Hij is afkomstig uit de U.K. en opereert in het muziekgenre ‘grime’. Grime is de muzikale neerslag van het grotestadsleven in de U.K. met alle rauwe randjes van dien. Raps op een nerveuze, nooit stilstaande ondergrond van rollende ritmes, voortgekomen uit de drum&bass (Hindoestaanse achtergrond) en dubstep (Jamaicaanse reggae/ragga achtergrond), vermengd met de boze uit de witte working class voortgekomen UK garagerock.
Die eruit spattende energie, die boosheid, dat spervuur van woorden. Toch heeft het nummer “Too big for my boots” ondanks de af en toe zeer dreigende tekst (“Your face ain’t big for my boot”) ook iets zeer vrolijks door het huppelende ritme en de eveneens hopscotch tekstvoordracht. Helemaal doordat het accent eigenlijk zo heel schattig grotestads Engels is, niet dat omineus knauwende van de U.S.A. rappers. Hoe boos Stormzy er ook uitziet in de clip, zijn stem heeft een licht jodeltje dat mij bepaald vrolijk stemt. Het komt wel goed met deze man, zijn soep is minder heet dan hij hem opdient.
Als contrast nog twee witte popmuziekmakers Ed Sheeran en The XX. Niks mis mee, leuke muziek maar absoluut niet heet, zwart en zoet. Meer gin and tonic. Da’s ook lekker.
Meer verhalen over muziek in Metha’s muziek
