Soms is de inspiratie even ’n beetje op. ‘Lieder ohne Worte” bestaan maar een ‘Uitgelicht’ ohne Worte is lichtelijk absurd. Dus volgt er een Lied ohne Worte en een lied mét woorden en daarover enkele woorden.
Er is veel mooie live muziek vandaag, mijn bijdrage is klein, dus slechts twee songs. In sfeer met de optredens koos ik voor een soulsong en een door klassiek strijkkwartet uitgevoerde gigahit, het Lied ohne Worte: ‘‘Viva la vida” van Coldplay, gestreken door het Vitamin String Quartet. Klassiekerige Arbeidsvitaminen. Waarbij opvalt dat de muziek op zichzelf goed overeind blijft, al echoën de zinsnedes “I used to rule the world” en “I know saint Peter won’t call my name” onverbiddelijk na ergens achter in je hoofd. Die woorden laten zich niet het zwijgen opleggen.
Het lied mét woorden komt van een van de betere albums die vorig jaar uitgebracht zijn: “A Seat at the table” van Solange Knowles, de zus van. Een mooi gezongen, spaarzaam georkestreerd, fraai album. Ik weet niet hoe het u 
vergaat maar ik krijg altijd enorm de kriebels van de muziek van haar zus Beyoncé. Hoe meer men roept hoe briljant zij is, hoe fantastisch zij zingt, wat een feministisch rolmodel zij is, hoe meer ik daar jeuk van krijg. Dat gewiebel met die stem is ongetwijfeld zwaar virtuoos maar het doet mij niets. Nou ja, in zoverre, ik krijg er de zenuwen van. Zij is fantastisch mooi en alles wat zij doet is kennelijk welgedaan, zie de foto die zij woensdag postte op Instagram en die, ronk ronk, meteen de meest ‘gelikede’ foto ooit werd op dat medium: 8.000.000 maal leuk gevonden. Wat zegt dat nou helemaal, lui? Dat zegt veel over onze wereld, de wijze waarop wij ons graag laten bedotten. Want jee: ze geeft hoop in tweevoud á la de Maagd Maria ( ze is zwanger van een tweeling) en het is kennelijk weer goed tussen haar en haar man want “zij vermeerderen zich” (volgens Wieteke van Zeil vanmorgen in de Volkskrant) en dat is reden tot blijdschap. Niet alleen voor henzelf mind you, nee, zij is een baken van licht voor de hele wereld. Oeps!? Kijk trouwens naar haar gezicht. Straalt dat blijdschap uit?
Solange dus. Ook niet bepaald happy,- but who is, réally?- getuige “Cranes in the sky”, het lied mét woorden.
Ze heeft een brok in haar keel, een steen op haar hart, een blokkade in haar geest die ondanks het volle leven wat ze leidt, bij alles wat ze doet, maar niet weg wil gaan. Een alles overheersend, alles grijs kleurend gevoel van verdriet dat niet weg te drinken noch weg te seksen is. Haar teksten zijn subtiel op muziek gezet, met hints van oosterse klankkleur, die hun beeldrijm krijgen in de bijbehorende fraaie video in de Tai Chi-achtige bewegingen die ze maakt.
Ook zij zet haar schitterende lichaam als zoet verleidingsmiddel beeldbepalend in getuige haar clips, net als haar zus, maar het is allemaal veel subtieler, vloeiender, meer pastel vormgegeven. Het dringt zich niet op door middel van mokerslagen, wat bij Beyoncé wel vaak het geval is. Die chanteert je haast met een overdonderende stortvloed aan onontkoombaars (muziek, beeldtaal, lichaamsbewegingen, zang): je moet dit mooi vinden. Anders ben je niet ‘with it’, heb je geen smaak, plaats je jezelf buiten what’s happening, man!
Maar het is veel, tevéél.
‘Less is more’ en dat is absoluut zo bij Solange’s kunst. Men kan gewoon doorgaan met ademhalen, waar bij Beyoncé de adem benomen wordt. Men mag zelf zijn mening erover vormen waar die bij Beyoncé als vaststaand in het gezicht geslingerd wordt. Geen discussie mogelijk.
“Cranes in the sky”, de hijskranen als symbolen van economische groei en materiële welvaart, die het zicht op het landschap en de oneindige blauwe lucht versperren.
Toch nog veel woorden…
Meer woorden in Metha’s Muziek
