Zo! Nooit in mijn hele leven – en geloof me, daar is best al een respectabele hoeveelheid van, zoveel al, dat het mij wel eens duizelt- zou ik aan een mogelijkheid gedacht hebben op een goeie morgen wakker te worden en mezelf opgelucht, nee, zelfs blij aan te treffen omdat de VVD de grootste partij bleek te zijn van Nederland.
Bloody VVD, die associeer je toch met dikke zelfvoldane mannen in krijtstreeppakken, dikke bolknak tussen de vette worstvingers, gezeten achter een dikke buik in een crapaud op de herensociëteit. Zo iemand die weet aan welke kant zijn boterham geboterd is. Die de macht naar zich toetrekt en geen middel schuwt om die macht en de bijbehorende rijkdom bij hemzelf en zijn soort te houden. De partij van bekakt klinkende blaaskaken van de Wiegels en Vonhoffen. Brrr. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel aan dat type mens dat alles ommaait met zijn hebberige klauwen, al doende alles ver- en plattrappend om zichzelf en het eigen soort te verrijken.
En dan toch een grenzeloze opluchting voelen dat die partij de grootste werd? Ja, omdat het betekende dat niet de PVV met die ‘eer’ ging strijken. Omdat dat nog veel erger zou zijn geweest. Dat zou betekend hebben dat er kennelijk heel veel mensen om mij heen op die ‘kuifeend’ gestemd hadden. Dat haat en onverdraagzaamheid gewonnen hadden. Dat zou betekend hebben dat dit hier niet meer als veilig ’thuis’ gevoeld zou hebben.
Nu staat er tenminste nog een deur op een kier open: een mogelijkheid tot een verheffender wereld dan die van de ‘kuifeend’.
In een verhevener wereld is iedereen thuis dáár waar hij zich door omstandigheden aantreft. Om het even of die drijfveer tot zwerven over de wereldbol nu geluk zoeken, nieuwsgierigheid of ontsnappen uit een of andere ellende was.
Symbool bij uitstek van zwerflust zijn de Roma en de Sinti. Van die groepen mensen die mannen in krijtstrepen liever zien gaan dan zien komen. Vrijheid en democratie, maar wel voor een selecte groep. Voor ”ons soort mensen”.
Als lente-ode aan de niet gewortelden en op drift zijnden van deze wereld, Beirut’s ode aan Goran Bregović’s ode aan de Roma manier van leven “Ederlezi“. Ederlezi is een Servisch festival dat begin mei de heilige Sint George eert. De naam is afkomstig uit het Turks: “Hidirellez”, het begin van de lente.
Voor de vlaggenzwaaiers op de Rotterdamse Erasmusbrug Brenna MacCrimon met Evlerine Varagele Usandim.
Brenna MacCrimmon is een Canadese zangeres die een verliefd werd op Balkanmuziek.
Zij zingt een Bulgaars/Turks lied uit de tijd dat de Turken daar dat land overlopen hadden op gewelddadige manier. Dood, haat en verderf brengende Turkse mannen, gefaciliteerd door vlaggenzwaaiers. Denk als in: denk na! Denk vooral eerst goed en diep na voordat je zwaait.
Het uur Kunst & Cultuur op Vrijdag met Fabiola Veerman sluit af met een swingende deun van de in België geboren Fransman Django Reinhardt, van Romani komaf. “Minor swing” met in de andere hoofdrol Stéphane Grappelli, viool. Daar is niets mineur aan, behalve de toonsoort. Majeur voor het humeur!
