Dit was té verleidelijk. Ik kon het eenvoudigweg niet laten toen ik in het draaiboek voor Kunst & Cultuur op Vrijdag zag dat presentatrice Fabiola Veerman er zélf als afsluiter van het uur een song in gezet had van zangeres Lorrèn, getiteld: “Who do you think you are?”. Gauw checken of het niet toevallig de song betrof die mij meteen inviel: nee dus! Yessss! Dan gooi ik die er lekker in als opener van het uur: “Who do you think you are?”.
Foutfoutfout, onbenullig tot en met, zeepbel, ik weet het maar ohoh, wat waren die Spice Girls fijn fout. Voor mij persoonlijk hangen er zoveel leuke herinneringen aan.
In die zelfde tijd als zij opkwamen ontstond de grimmige grunge. Er was een Nirvana er was een Pearl Jam, agressieve en zéér belangwekkende echte mannenmuziek maar deze “Who do you think you are?” tovert mij meteen de hele kleurige jaren negentig jonge meisjeswereld voor ogen. Plateauzolen. Glitter. Tijgerprints. Adidas. Push up bh’s. Springerige, sexy, brutale, vrij schaars geklede, zelfverzekerde jongedames, die de wereld in no time aan hun poezelige voetjes hadden: The Spice Girls. Van heimelijk verlekkerde jongens van 15 tot middelbare huisvaders tot oude mannetjes van 80, ze kwamen er uiteraard niet rond voor uit, dat was te schandelijk om te bekennen maar stiekem vonden ze de lichtelijk ordinaire typetjes zó opwindend!
Een marketingconcept waren ze, die Spice Girls, niet door hemzelf bedacht maar wel fors uitgebouwd door Simon Fuller. Een concept dat bestond uit vijf (wat oudere) meisjestypes in wie ieder pubermeisje er eentje zou moeten kunnen vinden die kon dienen als rolmodel.
Er was een ‘Sporty Spice’ die radslagen maakte, altijd in trainingspakken rondliep, één brok energie- en eigenlijk degene die het beste kon zingen, Mel C. Zij was qua uiterlijk niet de meest opvalllende maar had later wel de succesvolste solo carrière.
Mel B. was degene met de uitbundige moves, de uitbundige afro, de uitbundige lach en het uitbundige leven; gehuld in minieme tijgerprints, sexy & fresh as hell: “Scary Spice” vanwege haar niets verbloemende taalgebruik en haar voor manvolk vaak intimiderende aanwezigheid.
”Posh” was Victoria, de überchique, modieuze lady die uitstraalde dat zij er eigenlijk ver boven stond, boven dit gedoe maar tja, diamonds are a girls’ best friend nietwaar en zo hielp het gedoe haar wel aan een ‘goeie partij’ (David Beckham) en een voorspoedige start in de modewereld waar eigenlijk haar hart lag…
Dan had je nog de poezelige Emma, dan ook ”Baby Spice” genoemd, blonde haartjes, lollie tussen de roze lipjes, witte sokjes, mollige beentjes altijd in ‘schattige’ x-stand. De Lolita-lovers aansprekend. Zóóó ”onschuldig”!! Ze dronk waarschijnlijk menig man onder tafel.
Echt ‘sletterig’ moest Geri wezen: “Sexy Spice”. Een warm, spontaan vrouwmens, al wat ouder dan de rest: oh schandaal toen dát uitkwam!. Zij had haar leeftijd verdoezeld en al eerder haar tuppences & pounds verdiend met naakt poseren, een nog lekkerder schandaal!.
Gooi wat feministisch aandoende teksten op energieke popmuziek met een paar niet te ontwijken oorwurmen erin, een snuif hiphop erbij en voilá: de Spice Girls waren een hype, nagevolgd en aanbeden door grietjes in de leeftijd 3-19.
Overal ter wereld tussen schuifdeuren en op schoolavonden vonden er Spice Girls concertjes plaats, geplaybackt of echt gezongen maar altijd in de uitdossingen zoals boven beschreven en volgens de exacte Spice Girl-choreografieën na gedanst. Uren werd daarop geoefend.
Ook bij ons thuis.
Onze jongste dochter kamde haar toch al formidabele haardos op en werd ( 5 jaar oud) een behoorlijk Scary Spice; onze oudste (7) sprong energiek in het rond als Sporty Spice terwijl de twee iets oudere nichtjes tot Baby en Sexy Spice transformeerden. Het geestige was dat hun karaktertjes toen al overeenkwamen met de karakters van de echte kruidendames. Het marketingconcept werkte dus als een tierelier maar gaf ook, aanvankelijk onbedoeld, aan vele jonge meisjes een steun in de rug.
De Spice Girls gaven, groter gegroeid dan dat conceptimago, een creatief en zelfbewust voorbeeld aan hun fans, net als Madonna dat in het decennium ervoor deed.
Who do you think you are? Zij wisten het wel.
Meer over muziek in Metha’s Muziek. Zeepbellerige muziek of serieus, zoals over Jordi Savall, van wie er in dit uur ook een stukje Spaans viola da gamba vuurwerk te horen valt. Dit ter ere van gast Raymi Sambo, die enkele weken geleden als verteller optrad met het ensemble van Jordi Savall in het Concertgebouw in Savalls muziekprogramma over de verschrikkingen van de slavernij: “Les routes de l’ esclavages”.
