Kwam op de – nog steeds onvolprezen- site van 3voor12 de vier meiden van de Savages tegen. Een prettig opgefokte, niet al te optimistisch, zelfs bepaald streng het leven inkijkende zangeres die desalniettemin in staccato constateert: “I adore life”. Haha. Ik ook op haar manier dus mijn belangstelling was gewekt.
The Savages zijn vier dames uit Engeland die rocken dat het een aard heeft. Snoeiharde opzwepende “post punk revival rock” (Wikipedia). Dames, die hele zalen waarschijnlijk in een oogwenk in één grote moshpit veranderen.
Even kwam ik in de verleiding om dan ook maar eens met gestrekt been het Kunst & Cultuur-uur in te gaan maar dat kan ik Fabiola niet aandoen: The Savages met The answer. Dat bewaren we voor Amber.
Dus begint nu Fabiola’s uur met een fijn popliedje met een even fijne tekst erbij van de Australische Courtney Barnett Dead fox. Kijk vooral ook naar de fraaie tekenfilmclip. “A little pesticide can’t hurt?”
Dan komen toch de Savages met bovengenoemd lied “Adore life”, wat een stuk rustiger klinkt dan “The answer”; waar die song energiek adrenaline spuit hangt hier de sfeer loodzwaar, bezwerend, omineus. De stem van de zangeres doet denken aan die van Patti Smith of P.J. Harvey. Zij bezit ook, zo te zien en te horen, de gedreven hartstocht van voornoemde dames. Een heel spannende song in al zijn 5 ijzingwekkende minuten, die hopelijk helemaal uit kunnen klinken in de uitzending. Intrigerende meiden.
En dan, nu we haar toch noemen: P.J. Harvey. Het kleine maar o zo spannende heksje; binnenkort brengt zij weer een nieuw album uit.
P.J. Harvey kan bij mij geen kwaad doen. Met “Dry” en vooral “Rid of me” donderde zij in de vroeg jaren negentig mijn leven binnen met haar ongegeneerde, exhibitionistische oerschreeuw en zij is nooit meer weggegaan. Onvergetelijk: een concert ooit in Vredenburg. Daar stond zij dan, in haar eentje, drie turven hoog met rode pumps, een lipstickrode grote gulzige mond en een even rode gitaar. Gitaar, waar ga je met het meisje heen? Nou, dat hebben we geweten! Met een jaloersmakend lef speelde zij de hele grote zaal plat. Helemaal alleen, stem en gitaar. Overdonderend bravoure.
Hier samen in een mooi duet met Thom Yorke van Radiohead “The mess we’re in”
Tot slot een nummer van de hier ten onrechte onbekende Benjamin Biolay. Getroubleerd kijkende Franse chansonnier met bronstige voordracht á la Yves Montand of Serge Gainsbourg. Penner van prachtige liedjes die meestal de vijf minuten ruim overschrijden. Dus niet passend in het format van dit radioprogramma.
Filmisch verhalend zijn zijn chansons met redelijk dramatische strijkers eronder. Zoals in een van mijn favorieten: “La superbe”. Als afsluiter van het uur een korter chanson van hem, bedrieglijk opgewekt klinkend door het Afrikaansachtige huppelende ritme en dito gitaartje. “Pourquoi tu pleures?”
Voor meer verhalen over muziek lees Metha’s muziek.
