Zij heeft een bijna angstaanjagende uitstraling; een archetypische Wonder Woman, een fiere, stoere Amazone,daar denk je aan als je haar ziet. Een supervrouw, die enorme oerkracht uitstraalt. Een gebeitelde kop, een gespierd, krachtig vrouwenlijf, twee voeten stevig op de grond geplant.
Ze zou, ook wat betreft uiterlijk, zomaar een dochter kunnen zijn van Marina Abramović, de hogepriesteres van de performance- en videokunst. Net als zij gaat Sevdah Alizadeh, Nederlands muzikante van Iraanse komaf, de confrontatie aan met zaken en gevoelens die onbekend zijn en daardoor een bedreiging lijken te vormen maar die daardoor juist fascinerend zijn. Daarbij zet zij zichzelf, haar bijna naakte zelf, in als schijnbaar willoos kunstobject. Marina Abramović deed dat al eerder; berucht waren haar performances waarbij zij haar lichaam overleverde aan destructieve krachten in haarzelf of in haar publiek. Letterlijk. Daar vloeide niet zelden bloed, dat was gruwelijk om aan te zien en vaak angstaanjagend. De lelijke binnenkant van de mens werd zichtbaar, nooit een lieflijk schouwspel.
Sevdaliza, zoals Sevdahs artiestennaam luidt, meet zich een soort epoxy geharst harnas aan, een onaantastbaar, krasvrij superbot-achtig model, waar iedereen naar believen zijn lusten en/of agressie op kan botvieren, het zal haar niet deren en kan haar niet raken. Soms lijkt zij zich kwetsbaar op te stellen (door zich te presenteren als een soort dressuurpaard in de Hollandse Manege aan louter op leeftijd zijnde, van opwinding zwetende 
keurmeesters) maar beleeft daar dan een duister plezier aan want zij is het absoluut niet, kwetsbaar. Zij is vrouw en meester van het spel. Haar nagels, zelfs haar borsten lijken dodelijke spiezen. Kettingen, piercings, leer.
Wat voor muziek levert deze powerwoman af? Denk aan FKA Twigs of aan een stuk minder speelse Björk, die ondanks haar duistere kanten toch altijd een elfje bleef. Sevdaliza’s spel 
gedijt in het duister. Koele, slepende, kale elektronica en een op het eerste gehoor sensuele stem. Maar ook met die stem creëert ze afstand. Ze lokt je als een sirene maar kom niet te dichtbij. Er staat hoogspanning op deze dame. Kijk vooral haar clips, pure videokunst. En luister naar deze vervaarlijke sirene.
Dan Laura Mvula. Ziet eruit als een super(rol)model voor vrouwen in het algemeen maar vooral voor die van AfroCaribische afkomst. Prachtig gezicht en lijf, trots uitstralend en bovendien zeer getalenteerd. Schijn bedriegt ook hier weer. Deze vrouw wordt geteisterd door paniekaanvallen en werd gediagnosticeerd als lijdend aan klinische depressie. Ze keek het beest moedig in de ogen en bracht het naar buiten, zodat iedereen wist dat zij niet kon en wilde beantwoorden aan het beeld dat iedereen van haar heeft. Maar hey, That’s allright. Dat is groots zelfs en heel moedig.
Blonde Redhead, de noiseband van alweer een tijdje terug. Een tweeling van Italiaanse en een zangeres van Japanse afkomst die een relatie heeft/had met de ene helft van de tweeling. Ha, dat klinkt alsof je daar zó een boek over kan schrijven en dat deden ze dan ook- in de vorm van een album: “Melody of Certain Damaged Lemons”. Zij op hun beurt bezingen hier een boek, “Der Zauberberg” van Thomas Mann waar het fenomeen tijd uitdijde in een eindeloze tranceachtige elips. Die ‘boven’ op de Toverberg een andere dimensie aannam dan in het ‘laagland’. Luister de song, lees het boek. Het een neemt ‘wat’ minder tijd dan het andere. Al dan niet uitgedijd.
Kazu Makino bezingt de Magic Mountain met een aangenaam onthechte stem die je meeneemt naar een dolce far niente, waar men zich louter aan verhevener zaken kan wijden en niets meer met de voze wereld te maken hoeft te hebben.
Mannen openen en sluiten het uur. Fatboy Slim met “Right here, right now” omdat dat het thema van het Fotofestival 2017 te Naarden is én het eerste onderwerp. Voor de rest dus muziekvrouwen wat de klok slaat, wat heet, die de klok slaan in Kunst & Cultuur op Vrijdag bij Fabiola.
De laatste song is namelijk “Mujer” en is een hiphophymne van de drie Cubaanse macho’s van het collectief de “Orishas”, die in 2009 uit elkaar gingen maar nu aan een reünie bezig zijn. “Mujer” is een ode aan ‘het precieuze wezen’: de vrouw, wier rechten altijd vertrapt zijn, wier lijf en leden altijd uitgebuit, verhandeld en misbruikt werden door de ‘macho’s van dit universum’. “Toda esta mierda se acabará” volgens de mannen. Laten wij het hopen. Wat zeker afgelopen zal zijn hierna is het uurtje Kunst & Cultuur van deze vrijdag.
Meer muziekverhalen in Metha’s Muziek.
