En dat tijdens het Eurovisie Songfestival 2016! Dat is als vloeken in de kerk. Ach, en zelfs dat mag tegenwoordig vermoed ik zo.
Tien hele seconden stilte, dat is hetzelfde als een liedje dat méér dan een minuut duurt tijdens het doorgedraaide universum van De Wereld Draait Door. Je moet het maar durven. Help! Straks zapt het hele kijkersbestand weg!

Tien seconden stilte, door de onvolprezen Johnny Ceres Jr. in de Volkskrant vergeleken met een heldencompositie als de 4.33′ minuten stilte van Joh Cage, wat mij toch net “iets” teveel eer lijkt. Die Cage compositie, waarin alle toevalsgeluiden van het moment -schrapen van stoel, keel of tram 12 die gierend door een bocht gaat- zelf een compositie vormen omdat de instrumenten op het concertpodium nadrukkelijk het zwijgen ertoe doen.

Douwe Bob doet het tijdens het zingen van zijn helemaal niet onaardige lied “Slow down”, iets wat dus letterlijk wordt genomen. Full stop. Tien seconden pauze. Pure behaagzucht lijkt het. In elk geval effectbejag. Douwe Bob roept dan iets van “I love you too baby” omdat het voorgeprogrammeerde publiek natuurlijk gaat joelen en juichen.
In het dolgedraaide “necrofiele universum” -nog gekker dan DWDD- dat het Eurovisie Songfestival is, is zoiets al een héél dingetje nu er geen mannen met baarden of overstuurde trollen meedoen. Maar verder blijft er echt genoeg griezeligs, groezeligs en geks over.

Getuige de mini Poetin Sergey Lazarev, macho all over the place. Keihard pompend in een verpletterende visualisatie.
De Leonard Cohen lookalike en Paolo Conte soundalike van San Marino. Jaja, San Marino. Zoek maar op.

Wonderlijk wezens zijn het meestal, de optredende artiesten, ook al zien ze eruit als mensen- vanuit de verte. Sommigen bleken jaren geleden ook al meegedaan te hebben in een heel andere stijl voor een heel ander land als een totaal anders uitziend mens. Huurt u mij maar in, ik heb de vereiste griezeligheidsfactor voor de Eurovision Songcontest.
Bijna allemaal laten ze hun liedjes schrijven door Zweedse songsmits want Zweden wint vaak en Zweden had ook al Abba dat won dus dan koop je jezelf gewoon lekker de prijzen in.
De vormgeving van een en ander is helemaal te woest voor woorden. Het zijn dodelijke bombardementen van de zintuigen. Een migraine-gevoelige ziel heeft hier niets te zoeken. Een gevoelige ziel tout court heeft hier niets te zoeken.

Douwe Bob is als redelijk normaal muzikaal ventje dan een verademing, evenals ene Frans uit Zweden maar vooral Amir voor Frankrijk springt er wat mij betreft uit. Geen ventje meer maar een kekke man uit Israel, eentje die echt goed en gepassioneerd kan zingen ook nog. Daar val ik wel voor, echter niet zo voor zijn Eurovisionliedje (in het Engels!! Schande sprak men ervan in Frankrijk), dat is leuk maar het refrein is weer zo’n dertien in een dozijn Eurovisionriedeltje.
In het gelegenheidscafé, dat Douwe Bob en  consorten om publicitaire redenen -maar zo te zien ook voor de lol- inrichtten in Stockholm trad Amir op met Douwe Bob en diens band. Hij zong in het Frans én in het Ivriet “Une belle histoire” van Michel Fugain, altijd al een heel grote favoriet van mij. En ik moet zeggen, hij heeft mijn hart gestolen want dat deed hij haast nog beter dan Michel Fugain zelf. Energiek met passie gezongen en ook mooi ingekleurd door de band van DB. Dit slaat toch alle Eurovisionconcocties. Fantastisch. Niets meer aan doen. Douze points van alle landen, ook van San Marino. Zelfs van Rusland en Azerbeidzjan.
Daarom deze ‘mooie geschiedenis’ om ongeveer 15.40 uur in Kunst & Cultuur op Vrijdag, nogmaals gepresenteerd door Beitske de Jong.

Ik zal het helaas moeten missen dit keer, dit überbombastische hypersurreële ongelooflijk foute maar toch fijne griezelfestijn- tenzij men het op 13 kilometer hoogte boven Siberië (of aaromtrent) doorzendt.

Lees meer over voorbije Eurovison Songcontest gekkigheden in Metha’s Muziek