Boom Boom! Out go(es) the lights! Dat klinkt meer rock ‘n’ roll dan mijn vertaling. De letterlijke uitsmijter van het uur Kunst & Cultuur op Vrijdag was een twijfelgevalletje: het blues origineel van Little Walter of de vuige, rockversie door Pat Travers uit de zeventiger jaren? Hoeveel ik ook van de echte blues houd, de keuze viel nu op het furieuze ‘out go the lights” van Pat.
Waarom die lichten op gewelddadige wijze uitgedaan? Little Walter  (in casu Pat Travers) is woedend op zijn liefje, die hem het welbekende kunstje flikte. Oh, oh, áls hij haar (en hem) tegenkomt: Boom boom! Out go the lights.
Zou dit een goed lied zijn tijdens een begrafenisdienst? Ha, misschien goed om het verdriet even op te tillen en te gniffelen. Een nagestuurd getuigenis van humor. De muziekkeuze van dit uur werd namelijk geïnspireerd door het tweede onderwerp in Kunst & Cultuur op Vrijdag bij Fabiola Veerman: een talkshow in Felix Meritis ‘Het Slotakkoord’ onder leiding van de heren Gautier, Uitentuis en Slot -nomen est omen!- die met BNers en onbekendere Nederlanders gaan praten over hoe zij hun eigen levenseinde zien én welke muziek er op hun begrafenis/crematie moet klinken. Als hun Slotakkoord. En wat ze vóór dat slotakkoord bereikt willen hebben.

Iedereen denkt daar wel eens over na. Onder het motto: “…maar mijn tijd is nog láááng niet gekomen”. Meestal heeft men al wel liedjes in het hoofd. Ik hoor het tenminste geregeld zeggen: “Dit is zo mooi, dát mag op mijn begrafenis gedraaid worden”.
Maar vaker vergeten mensen het op te schrijven en moeten de nabestaanden zich zo gewetensvol mogelijk van die taak kwijten. Dan wordt de muziek een raadsel zonder bevredigende oplossing. Een sfeerbeschrijving hooguit.
Terwijl het zo nauw luistert eigenlijk. De muziek die je dan wilt laten horen moet zeggen: “Dit was ik”. Als een hologram zou de muziek jou enigszins tevoorschijn moeten toveren, jouw karakter weerspiegelen en vooral: een troostende, blijvende indruk nalaten bij de nabestaanden.

Als muziekselecteur/programmeur-van-zekere-leeftijd denk ik er uiteraard ook wel eens aan. Eventjes. Zoveel heeft zich al aangediend en werd ook weer verworpen maar één compositie is al zeker. Mijn ‘slotakkoord’ is een begin. Het begin van een concert, een spetterende entree, allegro ma non troppo. Nou, zeg maar allegrissimo. Het klinkt uit twee pianos die werkelijk kláteren van leven. Die getuigen van hoe exuberant het leven vaak is- pardon, wás, dan. Hoe optimistisch, hartstochtelijk, creatief, veelzijdig het leven is. Maar ook melancholiek, droevig, verdrietig, eenzaam. Absoluut, ma nón troppo! Het Concert in D mineur voor twee pianos van Francis Poulenc is mijn ‘slotakkoord’.
Na dit vuurwerk van zwarten en witten die alle kleuren van de regenboog voortoveren mag -óóit- wat mij betreft meteen de hens erin. Of aarde erop, ook zo’n ‘dingetje’ waar je even over na moet denken.
Maar nu nog even niet hè? Totdat mijn nummertje aan de beurt komt is het motto hetzelfde als van levensgenieter Frank Sinatra: “I’m gonna live till I die”. Ook een mooie opener voor een uitvaartdienst, trouwens! In ieder geval van dit uur.

 Is het leven al een hele kunst, de dood is dat ook, nogal.
Somber onderwerp? Welnee, luister naar the Moz, Morrissey van de Smiths: “There’s a light that never goes out”. Waarin Moz niet zo lekker in het leven stond maar kennelijk wel even over een aantrekkelijke “bijrijder” beschikte met wie hij zó samen zou willen sterven, mocht hem/hen dat begeerlijke lot treffen! Het plezier en het genoegen zou geheel aan zijn kant zijn, zingt hij hoffelijk en ironisch. En och, anders is er nog wel een plaats in de hel voor hemzelf & zijn companen, toch?

Santana heeft weer een geheel ander uitgangspunt: hij bevindt zich in een eeuwige karavaan op weg naar reïncarnatie. Zoekend, herbeginnend, zichzelf beterend. Ook deze eindeloze reis, het tegendeel van Moz’ mogelijk abrupte einde, klinkt niet somber maar schitterend ontspannen. Krekels tsjirpen en de gitaar speelt loom, vloeiend en ‘onthaast’.  Alle tijd van de wereld, Santana is al een eind op weg, dat is duidelijk. Op weg in de eindeloze cirkelgang. Haast je niet, in het grote geheel is er begin noch einde lijkt zijn muziek te zeggen.

Meer over muziek, begin, einde en alles ertussenin in Metha’s Muziek