“Dream on” zingt, nee, schreeuwt Steve Tyler van Aerosmith min of meer wanhopig  halverwege het uur. Droom, tegen de klippen op, droom veel en hard en wild want de realiteit is te grimmig om in te vertoeven. Je weet maar nooit wanneer het grote afklokken toeslaat.
Het failliet van de soort  ‘mens’ is afgelopen week weer afdoende aangetoond. Ok, al zoveel maal gaf de mens er blijk van een nagenoeg totaal misbaksel zijn, vanaf het ontstaan eigenlijk al,  maar hier zonk men weer ongekend laag, in Manchester. Nagenoeg, want de mens kan gelukkig ook kunst voortbrengen.
Wat kun je erover zeggen? Afschuw over de totale wanproducten die jonge, idealistische mensen zó weten te hersenspoelen, te programmeren en te misbruiken, dat ze vol vuur zichzelf over de kling jagen met medeneming van levens van tientallen anderen. Kinderen zelfs.
Je wilt je huis niet meer uit, je wilt je afscheiden van deze verdorvenheid.  Niets meer horen noch zien en het zwijgen ertoe doen.
”Droom verder”- over een betere wereld, die nooit zal komen zolang wij die bevolken.

Twee songs over Manchester in Kunst & Cultuur op Vrijdag bij Fabiola Veerman naar aanleiding van…Manchester én de theatervoorstelling van Raymi Sambo over radicalisering: “Je suis…” Mancunian?
Mááánsjestah. Wij kenden het eerst van de ‘mensjèster’ (ribfluwelen) werkbroeken. Textielstad numero uno was Manchester in vroeger tijden, vol Ieren, Italianen en oost Europese joden op zoek naar werk toen de Industriële Revolutie daar op stoom kwam.
Mancunians zijn de Rotterdammers van  de U.K. “Niet lullen maar poetsen” karakteriseert ook hun mentaliteit. Dus werden zij niet  door de-industrialisatietijd overvallen daar men tijdig nieuwe impulsen en initiatieven creëerde voor de stad, die daardoor nu een aantrekkelijk cultuuraanbod heeft en de op twee na populairste stad is onder buitenlandse bezoekers, na London en Edinburgh.

Madchester.  Eind jaren tachtig leerden we Manchester kennen als de hipste muziekstad van de U.K. met de Club Hacienda als dynamisch middelpunt, met groepen als de Stone Roses en de Happy Mondays. Colombiaanse kartels werden slapende rijk van al het poeder dat in Mancuniaanse neuzen verdween.

Torenhoge werkloosheid was er, vooral onder jongeren. Leegstaande, voormalig industriële gebouwen werden door creatieve geesten, zonder uitzicht op een reguliere baan maar wel met veel initiatief gezegend, in bezit genomen om er broedplaatsen van cultuur in te vestigen. Dat zorgde voor een bloeiende (muziek)cultuur. Helaas doofde het allemaal net zo snel weer uit als het opgekomen was door wijdverbreid drugsmisbruik en daarmee samenhangend geweld
In de jaren negentig kwam de groep Oasis er vandaan. Het moeten de Ierse genen zijn die Mancunians net als ‘scouses’ (Liverpool) zo muzikaal maken.

Manchester is nu echter, volgens rapper Shifty weer understated, underrated & overhated zelfs. Onterecht want hij ziet veel talent om zich heen in ‘Manny’. Maar voor hemzelf geen 9 to 5, obey the boss, wash the pots. He wants to shine in ‘grime’, de muzieksoort die zo typisch Brits is. Urban, snel, dreigend, geestig, opgefokte hiphop op ‘UK garage’ ( punk & electronica).

“What makes Britain great makes Manchester yet greater” zingt de Beautiful South en dat klinkt als de Mancunian zegswijze: “Mancunians said today what England will say tomorrow”,  overtuigd van de eigen waarde.
Maar ook de regen regent er harder dan in ‘England’ zingen ze en dan moet je alweer je kleren drogen op de radiator. Een heel ander maar mooi, liefdevol sfeerbeeld van Manchester.
Oh ja en er schijnt ook een aardig voetballend clubje vandaan te komen, uit Manchester…

Parijs, Nice, Brussel, London, St Petersburg, Istanbul, Stockholm, Bagdad, Islamabad, Kabul, Mosul, Aleppo etc etc. Manchester moest zich in deze droeve gelederen voegen. Als ik iets zou mogen wensen is het dat deze lijst van door terroristisch geweld getroffen steden niet verder uitgebreid wordt.

Maar: “Dream on”. In zo’n wereld leven we niet meer. Sterker nog: zo’n wereld bestond al nooit. Weet u nog? Kaïn &Abel?

Lees meer over muziek in Metha’s Muziek en over sterven voor ideeën/idealen/idées fixes.