Je kunt veel zeggen van meneer Aftroever, meneer Overbieder maar de man is wel een zegen voor de media. Never a dull moment with the Donald. Met zijn roeptoeter die veel gelijkenis vertoont met het uiteinde van een endeldarm produceert hij daarbij behorend lawaai. Hij eet constant rotzooi want zijn lawaai is onontkoombaar, onwelluidend en kwalijk riekend. De media, papier en virtueel, staan bol van elke scheet die hij laat, waarmee hij te kennen geeft alle rede aan zijn (l)aars te lappen.
Zijn enorme handtekening zet hij onder elk besluit dat hij neemt met het gezicht van een kleuter dat apetrots aantoont zijn naam al te kunnen schrijven. “Kijk eens hoe goed ik dat al kan!” Met enkele pennenstreken helpt hij de planeet in rap tempo naar de verdoemenis, wijst vrouwen als zijnde onmondige wezens terug naar hun hok en stuurt immigranten terug naar de hel, buiten de hemel U.S.A. Dit land is van ons. Wij waren hier eerst. Oh ja? Dacht het niet.

Er is één positief ding te zeggen over deze narcist die kennelijk onder zijn schedeldak hetzelfde armetierige stro heeft zitten als er bovenop: hij jaagt wel enorm de creativiteit van anderen aan. Overal ter wereld knutselen mensen gifjes, voice-overs, tekeningen, filmpjes in elkaar met hem als ridicuul onderwerp. Stand up comediens kunnen beschikken over een mer á boire aan materiaal aangeleverd door de Donald. Zijn presentatie, dictie, praten in ultrakorte soundbytes (alles herhalen, zodat het goed inzinkt: not good people, not good), de wijze waarop hij met zijn rechterhand een soort ok-teken maakt om te pogen zijn kant noch wal rakende betogen nog enig cachet te verlenen, het is alles eminente grondstof voor satire.
Het zou alleen iemand moeten betreffen die niet een van de machtigste posten op aarde bekleedt. Hoeveel satire je ook naar de man gooit, hij ergert zich dood eraan en twittert zich suf erover maar uiteindelijk lacht hij natuurlijk het laatst, hardst en best. Hij heeft de macht en de griezelige geestesgesteldheid om daar fors stelling tegen te nemen, eenmaal te erg getergd. Te denken valt aan het monddood maken van de pers. Censuur.
Dat maakt het eigenlijk helemaal niet om te lachen maar doodeng, omdat we dansen op een vulkaan.
Zwijgen en de ogen sluiten hiervoor is geen optie. Enorme protestdemonstraties waren er al op de dag van zijn inauguratie. De dag erna: miljoenen vrouwen op de been, wereldwijd, om van hun angst en weerzin over de ideeën van deze man te getuigen. Wereldvreemde ideeën, gevormd in een hoofd dat al een leven lang in een rijke, geprivilegieerde, glitterende Trump Towerwereld leeft, ver boven de onze. Iemand die van jongs af aan slechts 3 principes heeft: kopen, bluffen, aftroeven.
Muzikanten roeren zich ook, steeds meer en harder eigenlijk. Dave Eggers die het initiatief nam voor de 30days30songs protestliederensite in de aanloop naar de verkiezingen toen de overwinning van Trump zich al ging aftekenen, heeft nu een 1000 days 1000 songs site. Laten we hopen dat er al veel eerder dan 1000 dagen een eind komt aan de waanzin.
Maar ook buiten dit initiatief nemen steeds meer muzikanten hun verantwoordelijkheid om te protesteren tegen de terrorclown. Tijdens dit uur Kunst & Cultuur enkele van deze songs. De vrouwen van CoCoRosie, versterkt met transgender Anohni die de hele bedenkelijke boevenbende uit willen roken: burning down the House, smoke ’em out. Anohni ging vroeger door het leven als Antony Hegarty.

Vervolgens Arcade Fire met een gastrol voor the one & only Mavis Staples :”I give you power over me but I can take it away”. Laten we het hopen. Impeachment?
Het is misschien niet de beste song van Arcade Fire maar wel effectief in zijn herhaling. Het lijkt wel heel veel op het  nog steeds onverminderd fantastische  “I got the power” van Snap. Maar die referentie is zó niet te missen dat men mag aannemen dat die er met opzet is ingekomen. Laat trouwens vooral deze YouTube serie jaren 90 hits aanstaan na Snap, heerlijke arbeidsvitaminenen: Technotronicjam, Hammertime et al!

Als laatste niet live muziek, de anti terroclown bijdrage van Damon Albarn/Gorillaz collectief, gezongen door de wel heel bijzondere Britse soulzanger Benjamin Clementine, die wat betreft stem wel wat lijkt op die van Anohni trouwens: “Hallelujah money!”. Kom er maar in, Goldman Sachs!

De live muziek in dit uur wordt verzorgd door de onvolprezen Karsu Dönmez, die behalve zeer talentvol ook zeer mooi is. Reden temeer om eens aan te schuiven bij Fabiola Veerman, ook al zo mooi, en de uitzending bij te wonen op de vierde etage van de OBA aan het Oosterdok, Amsterdam. Van 15-16 uur.

Meer verhalen over muziek in Metha’s Muziek.