“I want you to get together”. Het onderwerp in Fabiola’s Kunst & Cultuur op Vrijdag uur over Shakespeare’s “Much ado about nothing” in het Bostheater over intriges en gekoppel deed deze zin in mij naar boven borrelen. Vandaar even aandacht hier in Uitgelicht voor een enorme clubhit uit 2001 alweer waarin die kreet vele malen te horen is, Saint Germain’s “Rose Rouge”.  

Wie kent die acid jazztrack niet? Bij elkaar gesampled met toefjes Dave Brubeck en Marlena Shaw’s “I want you to get together” als doorlopende rode draad. Het kenmerkende rokerige thema van de blazers, instrumentale solo’s van gestopte trompetjes hier en daar en een lekkere opgepepte, alsmaar doorlopende “Take five”achtige drumloop van brushes op bekkens erachter. 

Marlena Shaw’s “Woman of the ghetto”, waar de repeterende, geheel uit context toegepaste tekstregel uit gesampled is, was op zichzelf al een ijzersterk, geëngageerd nummer in de jaren zeventig, bol staand van Black Pride en zelfbewustwording van (zwarte) vrouwen.

In de jaren negentig werden andere strofes uit hetzelfde nummer, ook geheel uit de context gelicht, al gesampled door Blue Boy in “Remember me”. Dat nummer staat aan het einde van dit uur geprogrammeerd. “I’m the one that had your babies” klinkt daarin veelvuldig. Dat is een zin die redelijk multi-interpretabel is maar Marlene Shaw bedoelde het kind dat de slavin moest krijgen nadat de plantage-eigenaar haar verkracht had. Terwijl ze ook nog zijn kinderen die hij had met zijn vrouw moest verzorgen. De slavin die als vrij mens opgepakt, geslagen en geboeid in slavenschepen naar het westen ontvoerd was want “…het zijn immers geen mensen, dus sla ze, boei ze, keten ze en laat ze werken, werken, werken”.
Ze klaagt ook de wetgevers aan, die op de 80e verdieping in hun glazen ivoren torens huizen hoog boven de ghettos verheven het bestaan van diezelfde ghettos ontkennen. Waar zij nu haar eigen kinderen moet zien groot te brengen in een sfeer van armoede en discriminatie, criminaliteit en (vrouwen)onderdrukking en uitbuiting.
En daar danste men dan op in discotheken! En zong de teksten mee. Maar achteraf zonk het in, want wat zong men eigenlijk mee?
Wel hele andere koek dan de loungebank-, cocktail-bar-chillklanken van Saint Germain, nietwaar? Alles super stylish, Frans, welvarend, decadent en blank. Maar lekkere muziek. Goed gemaakt. Dat wel.

Marlena Shaw was een zangeres die muziek ging studeren omdat haar moeder haar te jong vond om al in het jazzcircuit te laten meedraaien, zingend bij de band van haar oom, die haar graag als zangeres wilde. Ze werd een highschool dropout, trouwde, kreeg vijf kinderen en tussendoor kroop het bloed toch waar het eerder volgens haar moeder niet mocht gaan. Ze was zo goed dat ze zelfs gevraagd werd om bij de band van Count Basie te komen zingen. Ze bleek echter meer haar ziel kwijt te kunnen in de soulmusic, de opgepepte R&B van begin jaren zeventig. Zeker toen de teksten explicieter mochten worden en het niet meer alleen maar over de liefde hoefde te gaan. Zij was een verhalenvertelster, die vrijuit misstanden aan de kaak stelde en in funky muziek verpakte en de blanke babyboomers; soms nazaten van die slavenhandelaars en onderdrukkers, die dansten erop.
Gekke wereld.

Cd’s van alle bovengenoemde artiesten zijn nog steeds te leen op de Multimedia afdeling van de OBA aan de Oosterdokskade.

Meer verhalen over muziek zijn te lezen op Metha’s Muziek.