De Swinging Sixties, geïnspireerd door het onderwerp waarmee het eerste uur KCV met Fabiola Veerman opent: een tentoonstelling over Swinging London in FOAM.
Moet oma het nog vertellen? Optimisme, hedonisme, culturele reolutie, seksuele revolutie. Hip. Dat waren de steekwoorden. Jeugd die losbrak uit het behoudende keurslijf van de jaren vijftig. Gefaciliteerd door weer opbloeiende economieën en daaruit voortvloeiende welvaart, bereikbaar voor meer mensen dan ooit tevoren. De heersende mores van voor de oorlog voldeden absoluut niet meer. De verwende babyboomertjes hadden veel meer nootjes op hun zang dan hun ouders ooit durfden te hebben, toegestaan werden te hebben. De ‘revolutie’ die de babyboomers in gang zetten vanuit Amerika om de wereld naar hun idee te ‘verbouwen’ werd zo massaal door jeugd overal opgepikt dat het niet meer tegen te houden was door gezag, regels, traangas of wapenstok. Anti establishment, anti racisme, anti seksuele onderdrukking. Met een heel grote nadruk op genot, vooral door middel van seks, drugs en rock ‘n’ roll. Zelfontplooing, egocentrisme, individualisme, zingeving, het begon allemaal in de sixties in de U.S.A. 

In London barstte ook een bom van creativiteit los in die tijd, aangefakkeld door wat er in de USA gaande was maar op zijn Brits, met beduidend meer stijl dan aan de overkant van de vijver waar ze bloemen in hun haar droegen of uitdeelden met vage glimlachjes, flodderige veelkleurige gewaden aantrokken, wazig van de drugs prevelden dat ze van je hielden en dat lustig en veelvuldig in praktijk brachten. Vrije liefde weetjewel. En o wee als je niet meedee. Dan classificeerde je jezelf automatisch (automaties) als behorend tot het establishment.

Londen. Mary Quant in de mode. Minirokjes, Carnaby Street, King’s Road. Twiggy, Biba. Ach ja zuchtte oma. Daar gebeurde zoveel leuks. En de muziek erbij was geweldig: Cream, Beatles, Who, Rolling Stones, Jimi Hendrix. Muziek die nog steeds staat als een huis en totaal niet gedateerd aandoet vanwege de onbekommerde lef, de ongebreidelde creativiteit en de grenzeloze inspiratie die er nog steeds uitspat.

Twee nummers uit die tijd. “All along the watchtower” van gitaargod Jimi Hendrix, die wegen ging met zijn gitaar waar niemand nog was geweest. Die musiceerde met eenzelfde vrijheid van geest en genialiteit als bijvoorbeeld eerder Charlie Parker deed.
En de allereerste ‘supergroep’ Cream, drie topmusici bij elkaar gebracht om te zien wat voor spectaculairs daaruit te voorschijn zou komen. Dit keer niet, hoe geweldig ook, “I feel free”, de slogan van de sixties bij uitstek, maar “Tales of brave Ulysses” met lekker veel “wah wah”- onomatopee voor het effect dat het wah wahpedaal op een gitaar veroorzaakt.
Geen valse bescheidenheid: “Cream” of the crop oftewel het neusje van de zalm, de kers op de taart. Toe maar. Strak gecontroleerde explosieve kracht. Dat wel. Fantastische, ook door veel voorhande zijnde drugs, grensverleggende musici. Dat ook. Maar waar je aan afhoort dat het drie behoorlijke ego’s waren die wel moesten gaan botsen.

“Eric Clapton is God” stond er in die tijd als graffiti op de muren en in de gangen van de Underground gespoten. Je zou toch denken dat Jimi Hendrix eerder voor zo’n titel in aanmerking was gekomen. Maar ja, het is altijd “eigen soort eerst” nietwaar? Toen al en nu nog steeds.

Alle genoemde muziek is -nog- te leen op de Multimedia afdeling van de OBA aan het Oosterdokseiland.

Meer verhalen over muziek hier