“De vrouwenstem is terug” kopte de Volkskrant enkele dagen geleden. Oh? Was die weg dan denk je lichtelijk verontrust? De helft van de wereldpopulatie haar stem kwijt? Ach jeetje toch, de mannelijke recensent, bekend van zijn voorliefde voor in 4kwartsmaat beukende Weltschmerz shoegazers popmuziek (mannelijk) zag opeens heel veel vrouwelijke artiesten op de payroll bij North Sea Jazz 2015 (startend 10 juli) staan. Bovengemiddeld veel. Dus is de vrouwenstem terug.
Waar op andere festivals de dames nogal in de minderheid zijn want “het zijn geen vocale powerkanonnen”. Vrouwen kunnen door hun verfijnde, subtiele muziek niet imponeren, met stevige gitaarriffs, krachtige beats of een direct pakkend liedje- zoals de mannen dat wel kunnen blijkbaar. En zonder dat ben je je publiek al  gauw kwijt volgens de recensent, die overigens totaal geen moeite heeft met de subtiele niet van riffs bolstaande liedjes van een Ed Sheeran of Damien Rice. 

Sorry, dit blog schrijft zichzelf door de citaten maar ze zijn too good to be true. Nog eentje dan: “De vrouwen op North Sea houden niet van vluggertjes, maar van zorgvuldig opgebouwde sets die de nodige aandacht vergen” – hoort u de man zuchten bij zoveel voorspel? Let’s get down to the nitty gritty woman! Maar nee, hij houdt best wel van vrouwen, hoor want:… wat een originaliteit klinkt er door in hun eigen repertoire! Wat dapper dat ze van geijkte paden af durven wijken!! Wat goed dat ze minder behaagziek wil zijn!!!

Ach gut, zo zijn ze nou eenmaal, die vrouwtjes, behaagziek tot en met maar toch goed dat ze origineel willen zijn en oh lala, zelfs dapper! Of hij een kleuterklasje prijst. Meisjeskleutertjes, dat spreekt.

OK, genoeg uit het boek: “De wereld bezien door de ogen van een oudere mannelijke chauvinistische poprecensent”.

Wie zijn die vrouwen dan eigenlijk, vraag je je af? Over wie heeft hij het?

Het hele eerste uur Kunst & Cultuur op Vrijdag met Fabiola Veerman de powerkanonnen van North Sea Jazz 2015.

Een Melody Gardot, inderdaad niet wat je noemt een vocaal powercanon; zij kan niet voluit gaan vanwege een ongeluk dat zij kreeg enkele jaren terug waardoor zij kalm aan moet doen. De vrouw maakt al vele jaren albums die goed lopen. Geen ”achtergrondmuziek’ maar kwaliteitsvolle, smaakvolle softjazz. Dit uur ”Same to you” van haar nieuwste, wat meer rockende album. Man geeft vrouw niet wat haar toekomt. Loopt achter andere thrills aan. Het komt wel naar hem terug, de ellende die hij veroorzaakt. Hij wordt wel teruggepakt. 

Een Cassandra Wilson, vocaal powerkanon, maakt al decennialang prachtalbums, allemaal even origineel, gedurfd en progressief. Nu heeft ze een Billie Holiday-tribute album gemaakt waarop ze begeleid wordt door mannen uit Nick Cave’s band. Nów you’re talking. Dát komt binnen de recensents’ referentiekader. Dáár houdt hij van.
Zij zingt in dit uur Billie Holiday’s ‘Don’t explain’, de berusting van de vrouw die nou eenmaal houdt van de man die zoveel van vrouwen houdt. Zoveel dat hij er niet van áf kan blijven. 

Lady Gaga, vocaal powerkanon if there ever was one. Originaliteit heeft voor haar dezelfde noodzaak als ademhalen. Geijkte paden mijdt zij als de pest. Behaagziek? Niet echt, shockerend was eerder een woord om haar kunst te omschrijven. Nu laat ze horen dat ze ook jazz kan zingen, samen met Tony Bennett in ‘I can’t give you anything but love babeeee!”.

Alabama Shakes met frontvrouwe Brittany Howard, een zwaar rockend powerkanon die zo het hele ouwemannenfestival van Pinkpop plat kan beuken en naar genade happend achter kan laten. Met pakkende riffs, een strot van jewelste en een podiumpresence om U tegen te zeggen. Miss Howard to you! Lispelen als een lief klein meisjeskleutertje kan ze maar ook een ouwe recensent zo uit zijn Timberlands blazen met haar oerschreeuw. En lekker pakkende riffs tovert ze zo uit haar hemelsblauwe (of vuurrode) Gibson. Howling Wolf maar dan een paar maten groter, letterlijk en figuurlijk. Janis Joplin maar dan beter georganiseerd in haar bovenkamer. Wat een klassewijf is dat zeg. “Gimme all your love”. Hoe kan je niet van zo’n mens houden?

Als afsluiter een redelijke nieuwkomer, Lianne la Havas. Ziet er mooi uit, heeft een mooie stem maar luister naar ”Forget”. Een one man band noemt ze zichzelf. Ze heeft geen zeurende man nodig.

De vrouwenstem is terug? Zij is nooit weggeweest. I rest my case.

Leen al deze dames en andere vocale powerkanonnen op de Multimedia afdeling van de OBA aan het Oosterdok.

Lees over andere powerkanonnen, mannelijk of vrouwelijk of iets er tussenin in Metha’s Muziek