Sorry, lui maar we hebben het hier even over “Het Pensioen”.
Oei.

Daar viel een gênante stilte.
Niet het meest swingende onderwerp op aarde, ik ben me ervan bewust. Oud, afgeschreven, buiten de maatschappij staand, op weg naar het einde. Van die dingen.

‘Jippie’ is een heel ander gevoel.
Zoals ik onlangs iemand op de radio hoorde zeggen, het absoluut afgrijzen druipend uit zijn stem: “Dan zeggen mensen, na hun hele leven voor een baas gewerkt te hebben: over 5 jaar ga ik met pensioen! Maar wat moet je dan?”. Met andere woorden: er rest je toch niets meer, na al zóóó’n geestdodend leven, dan vegeterend achter de geraniums weg te kwijnen in bejaardenverveling?!!
Of je niet creatief kunt zijn én voor een baas werken? Jan Schoonhoven deed het. Of je niet creatief kunt zijn ook na je 65e? Kom op zeg.

Dit komend uit de mond van  een kunstenaar die zijn hele leven al genoot van zaken waar een minder getalenteerd mens pas na zijn pensioen van kan gaan genieten: de vrijheid om je tijd zelf in te delen. Alles te mogen maar niets te hoeven. Weekends vrij. Alle avonden vrij. Dingen willen en ze dan ook kunnen doen: naar een museum of film op elk tijdstip van de dag. Als je af en toe benauwend Nederland uit wilt volstaat een klik op de enterknop in plaats van je plannen meer dan een half jaar van tevoren in te moeten dienen en dan nog alleen weg te kunnen als ‘de dienst het toelaat’. Je collega’s het toelaten. Je baas het toelaat.
Dus zei ik wél ‘Jippie’ toen het mijn tijd was om af te zwaaien, twee jaar geleden alweer, hoe leuk ik mijn werk ook altijd gevonden heb. En ik weet zeker dat mijn ex collega Leo Willemse, die vandaag afzwaait en die zijn werk ook zo leuk vond, dat ook zo zal (gaan) voelen.

Leo Willemse is, behalve ‘Superbibliothecaris’,
bij de luisteraars van Amsterdam FM en bij die van Kunst & Cultuur op Vrijdag in het bijzonder, bekend als de ‘man van de boeken’. Na de jingle van “The type writer” van Leroy Anderson volgde jarenlang vrijdags om 16.45 uur een aimabel gesprek met Leo over een boek of schrijver die hem opgevallen was of waar hij van hield- dat deed hij samen met een keur aan presentatoren. Zoals met Stephan Kraan, Bert van Galen, Beitske de Jong, Amber Roner, Tamar Tieleman, Robert van Altena en nu dus voor de laatste maal met Fabiola Veerman. Met de een ging het hem makkelijker af dan met de ander maar over het algemeen gaat hij goed met iedereen. Druk maar op de knop en zijn boek- en muziekkennis rolt eruit want Leo praat veel, graag, makkelijk en onderhoudend. En die AANknop van hem is niet moeilijk te vinden. Hij heeft een stemgeluid dat voor de radio gemaakt lijkt te zijn, warm en bronzen, humorvol en gezellig. Dus was hij er dan ook als de kippen bij toen radio Amsterdam van start ging met en op de OBA, toen nog op de gezellige, ouwe, afgeragde, smoezelige Prinsengracht 587.
Zelf praat ik ook best veel maar niet graag voor de radio. Toch troffen we ons veelvuldig daar, Leo en ik, als muziekprogrammeurs. Want wij delen nog een passie behalve literatuur: muziek.
Leo is wat betreft de muzikale smaak -en ik denk ook in het verdere leven- meer van de harmonie dan van de dissonant- waar dissonant my middle name is. Hij is meer van de americana, ik meer van de Amerikaan Cage, zal ik maar zeggen.
Waar Leo en mijn muzieksmaak synchroon lopen: @Beatles. Waar Leo gezien bovenstaande meer van Paul McCartney (harmonie) is en ik meer van John Lennon (dissonant). Maar het een kan niet zonder het ander, nietwaar? Je kunt maar beter beiden omarmen, harmonie als loffelijk streven en dissonanten, die komen of je ervan houdt of niet. Better learn to love ’em.

Toen van Fabiola het verzoek kwam om songs in de allerlaatste Boekenrubriek van Leo te zetten waar hij van hield, boden de titels zich haast als vanzelf aan, daar hoefde ik niet moeilijk over te doen: “Hello goodbye”, “In my life”en “Free as a bird”. Een deel Paul, twee delen John. Het zijn misschien niet allemaal ‘Beatles best’ maar zelfs Beatles-ietsjes-minder is altijd nog geniaal vergeleken bij, eh…, ‘Biebers best’ nietwaar?
Gekozen wegens toepasselijkheid dus. Leo na 40plus jaar OBA en een ruim decennium Adameffem: hallo en doeiii, man! Het was een hardstikke goed leven en dat blijft het. Echt! Maar nu vrij als een vogeltje! Geniet ervan.
Dit is inderdaad nu voorbij, voorbij maar o, het is nog lang niet voorgoed voorbij.

Lees meer over de Beatles in Metha’s Muziek. Of op de Amsterdam FM site.